Your hand in mine...

Be with the person who suits you most.

Be with the one who makes you laugh all the time.

Be with the one who makes you feel special.

Time is not the enemy, time is love and expressions.

Expressions are made of memories.

And memories remain.

Το ένα είναι άσπρο, το άλλο είναι μαύρο κι όμως τα δυο τους κατοικούν στο ίδιο κουβαδάκι. Το ένα είναι θεωρητικό και με το πολύ μπλα μπλα τρώει το φαϊ του ενώ το άλλο είναι πρακτικό και τσούκου τσούκου σαν τον Μπομπ τον μάστορα φτιάχνει κάτι και τρώει.

Το ένα αγαπάει το άλλο.

Μπορεί κάποια μέρα να πάρουν ένα από τα δύο σε άλλη παραλία.

Πάντα όμως θα υπάρχει ελπίδα να ξανασυναντηθούν.

Παραμυθάκι για τα δυο γλυκά πλασματάκια του νερού που έμειναν λίγο στο μικρό μου κουβαδάκι και μετά τα άφησα ελεύθερα να κάνουν σκανταλιές.

Δώσε μου το χέρι σου και θα σου μάθω ν'αγαπάς

  μπορεί ακόμα να εξερευνώ τους χώρους, να ανακαλύπτω νέο κυλικείο και χώρο σίτισης, όμως την γωνιά "δημιουργίας" την πρόσεξα από την πρώτη μέρα, στις εξετάσεις. 

  Είναι η γωνιά που λατρεύω. Κάθε φορά το εικαστικό φτιάχνει κάτι, κάτι που έχει κάποια σημασία. Αυτά τα χέρια δείχνουν μια κίνηση, έτσι μου είπαν.

  Για μένα, αυτά τα χέρια, σημαίνουν πως πρέπει να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο, να συμφιλιωθούμε, να δώσουμε τα χέρια, να τραβήξουμε με δύναμη, αν χρειαστεί, κάποιο άλλο χέρι, προκειμένου να το σώσουμε. Να δώσουμε χείρα βοηθείας σε όποιον την χρειάζεται. Δε νομίζω ότι οι πινακίδες "είμε άστεγος", "μένο σε κούτα" ήταν χωρίς λόγο εκεί δίπλα, κι ας νόμιζα όταν τις είδα πως είναι εκεί για να τις παίρνει έτοιμες κάποιος ζητιάνος. Παιδική σκέψη αλλά καμιά φορά δεν είναι ωραίο να σκεφτόμαστε σα μικρά παιδιά παρά σαν αδιάφοροι νέοι ή διεστραμμένοι μεγάλοι;

Η συνειδητοποίηση της αξίας σου

*από την "Μεγάλη πολιτεία των μικρών", ζωγραφιά ενός παιδιού στο νηπιαγωγείο προς τον νηπιαγωγό του.

  

  Ίσως αυτό που γράφω να είναι ό, τι πιο ειλικρινές έχω και ό, τι έχει προκύψει από τόσους μήνες επαφής με τον κόσμο με την φοίτηση και την αποφοίτησή μου στη σχολή. Η ιστορία ξεκινά με πολύ μεγαλύτερο ύφος απογοήτευσης όμως καταλήγει σε μια αισιόδοξη ίσως συνειδητοποίηση ορισμένων αξιών. Μία από αυτές τις αξίες είναι η αναγνώριση των κόπων μας και η συνειδητοποίηση της ανθρώπινης μας οντότητας ως ανώτερης, όχι σε σχέση με άλλους λαούς όπως οι Ναζί, αλλά ως προς τα ζώα που τους έχει αποδοθεί εκ φύσεως μια λειτουργία. Μεταξύ μας άλλα ήταν τυχερά κι άλλα όχι. Σίγουρα δε θα ήθελα να είμαι μυρμήγκι και να με πατάνε. Εδώ προκύπτει το εξής ζήτημα: είμαστε μυρμήγκια; Πρέπει πάντα οι άλλοι να μας πατάνε; ΟΧΙ.

  Αυτό  το όχι είναι ίσως ίδιας έντασης σαν αυτό που βγήκε από τον Ιωάννη Μεταξά και εμείς ως Έλληνες γεμάτοι χαρά το γιορτάζουμε χωρίς να ξέρουμε τι σημαίνει. Στη ζωή μας όμως πρέπει να ξέρουμε τι σημαίνει αυτό το όχι. Όχι λοιπόν στην απαισιοδοξία που μας προκαλούν δυσάρεστες καταστάσεις και όχι στην αντιμετώπιση από άλλους που θεωρούνται ανώτεροι , ως μυρμήγκια που είναι έτοιμοι να πατήσουν.

  Λίγο με ένοιαξε σήμερα το γεγονός ότι ο πατέρας της μαμάς του κοριτσιού που κάνω μάθημα έμενε στην οδό Κριεζώτου 5 ενώ η Πινακοθήκη του Χατζηκυριάκου-Γκίκα είναι στην Κριεζώτου 3. Λίγο με ένοιαξε επίσης και η συναναστροφή της με άτομα κύρους καθώς φαίνεται η ίδια να μην έχει λάβει ίχνος θετικών χαρακτηριστικών από αυτούς μέσω της επαφής που είχε. Δώρον άδωρον που λένε. 

  Καθώς λοιπόν ήμουν κουρασμένη, από νωρίς το πρωί στην εθελοντική μου πρακτική στην Πινακοθήκη και έπειτα στις συγκοινωνίας και ακόμη πιο έπειτα στο Gazi college για μια γρήγορη σαλάτα (ok, αυτό ήταν ευχάριστο) και ύστερα στην πολυαγαπημένη μου σχολή που όμως το μάθημα της Αρχιτεκτονικής ήθελε γερό κεφάλι εκείνη τη στιγμή για να κατανοήσεις το όσα σου πρόσφερε ο καθηγητής. Διαβάσατε καλά τη λέξη; Πρόσφερε. Κρατώντας την λοιπόν, πήγα να προσφέρω τις γνώσεις μου στο ιδιαίτερο μάθημα που είχα αμέσως μετά την σχολή. Αφού ολοκλήρωσα τα μαθήματα, 20 λεπτά πριν το τέλος, μου αποκαλύπτει το κοριτσάκι ότι πρέπει να κόψει σε μικρά χρωμοσώματα κάτι χαρτάκια στο μάθημα της Βιολογίας. Ζητάει εμμέσως να το κάνω. Για πρώτη φορά αρνούμαι, καθώς ήμουν εξαντλημένη και μια τέτοια λεπτοδουλειά θα με κούραζε απίστευτα (φοράω και γυαλάκια μυωπίας). Αρνούμαι ωστόσο ευγενικά. Το κοριτσάκι όχι μόνο επιμένει αλλά ακόμα κι όταν την εξέταζα στη Βιολογία αργούσε να απαντήσει κόβοντας χαρτάκια. Αυστηρά, πάλι για πρώτη φορά, απαιτώ να απαντάει σε κανονικό ρυθμό κι αφού της κάνω κι όλες τις ασκήσεις, έχοντας καθυστερήσει από το κανονικό μου ωράριο ελάχιστα, απαντά στον μπαμπά της, όταν ρωτάει αν τα τελειώσαμε όλα, "όχι". Σαν το όχι του Μεταξά που σας έλεγα πριν. Εγώ λοιπόν με θάρρος απαντώ πως έκανα όλα τα μαθήματα και πως η χειροτεχνία δεν είναι στις αρμοδιότητές μου και πως δεν έχει κάτι να σκεφτεί εδώ για να χρειάζομαι εγώ. Να μην παραλείψω ότι το κοριτσάκι που έλαβε σήμερα τον έλεγχο πήρε 20 σε όλα, αλλά ευχαριστώ δεν άκουσα.

  Σίγουρα αυτό είναι ένα απλό περιστατικό όμως εμένα μου δείχνει πολλά. Αρχικά για την παιδεία μερικών ανθρώπων που τυγχάνει να είναι και πανεπιστημιακοί (γονείς παιδιού) καθώς και για την παιδεία των ίδιων των παιδιών τους που έχουν γίνει κακομαθημένα. Δεύτερον, για την αξία μου. Ποτέ δεν πρέπει να αμφισβητούμε την αξία μας. Πάντοτε σε αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να απαντάμε και να τους δίνουμε ένα καλό παράδειγμα. Όσο κι αν έχω προσπαθήσει να αλλάξω την διαπαιδαγώγησή της δεν τα έχω καταφέρει. Αυτό που θα κάνω όμως όταν τελειώσει το έργο μου, θα είναι να τη βάλω να γράψει δήθεν μια έκθεση στην οποία θα υπάρχουν οι αρετές του καλού παιδιού και τα δείγματα ενός παιδιού διεστραμμένου. Γιατί σίγουρα, το παιδί που δεν αγαπά τον άνθρωπο που του προσφέρει με τόση χαρά τις γνώσεις του, το ενθαρρύνει και το διαπαιδαγωγεί παράλληλα με χαμηλή αμοιβή που το παιδί έχει γνώση αυτής και ακόμη που θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο σε σχέση με άλλα παιδιά απλά και μόνο επειδή έχει την τύχη να του προσφέρουν τα πάντα, είναι διεστραμμένο. Η έννοια του διεστραμμένου άλλωστε δεν παραμένει μόνο στον κόσμο της ψυχολογίας όπως την ξέρουμε και την χρησιμοποιούμε ευρέως.

  Ό, τι κι αν κάνουμε τελικά στη ζωή μας, όποιον δρόμο κι αν χαράξουμε να μην παύουμε ποτέ να εκτιμάμε τις προσπάθειες, τις δικές μας και των γονιών μας. Επίσης, είτε με καλή έκβαση της γνωριμίας είτε χωρίς, έχω μάθει να θυμάμαι τα καλά που μου πρόσφεραν τα άτομα που πέρασαν από τη ζωή μου. Πάνω απ'όλα τον τελευταίο χρόνο όμως έμαθα τι είναι αισιοδοξία : να ελπίζω πως όλα έχουν ένα καλό τέλος και να πιστεύω σε μια συνεχή πρόοδο, πως η πραγματικότητα είναι καθορισμένη λογικά από έναν λόγο και τακτοποιημένη. Λέτε να έγινα κι εγώ μικρός Πλάτωνας ή κανένας Στωικός;

You need a hero, you have it

I am a hero.

Do you have any problem with that, you fucking bastard?

Πράξη I Τώρα λοιπόν που είμαι άρρωστη και ο πυρετός δε λέει να πέσει, έχω πάρει με τη σειρά τις ταινίες του πολυαγαπημένου Γούντυ και τις ξεψαχνίζω. Δε ξέρω αν σας το έχω πει, έχω μνήμη ψαριού (αν ισχύει αυτό που λένε για τη μνήμη του ψαριού). Εν ολίγοις, βλέπω μια ταινία και μετά από λίγες μέρες δε θυμάμαι καν τι έχω δει. Έτσι, η ταινία που θα θυμάμαι για ένα χρόνο σημαίνει πως ήταν υπερθέαμα, τόσο μεγάλο που έμεινε στο μυαλό μου για τα καλά!

  Είδα μερικές εύθυμες κι άλλες ταινίες κλειδιά. Πρώτα, το Bananas, δε θα καταντήσω γραφική αλλά στ'αλήθεια πόσο επίκαιρη μπορεί να είναι. Και μετά, το Mighty Aphrodite, πόσο θα μπορούσε κανείς να εντάξει την αρχαία ελληνική τραγωδία μέσα στο έργο του πιο πετυχημένα από τον Γούντυ Άλλεν; Ποτέ και κανείς. Manhattan και Blueberry Nights ok γνωστές.

     Οι απορίες μου βέβαια , για το πως γίνεται σε κάθε ταινία που πρωταγωνιστεί να ρίχνει τόσο ωραίες γκόμενες, δε θα λυθούν ποτέ. Απλά υποθέτουμε ότι ο Γ. είναι ωραίος κι ας είναι απλά μια καρικατούρα συμμπαθητική.

   Πράξη II  Τελικά ακόμα και το να αρρωσταίνεις σου κάνει καλό. Για να δούμε πόσο καλό σου κάνει τώρα ο εθελοντισμός που όλοι προάγουν σαν κάτι πολύτιμο για την κοινωνία και την παιδεία κάποιου. Θα σας πω εγώ που το έκανα. Και που μάλλον θα συνεχίσω να το κάνω. Από τότε που άλλαξα προορισμό ή αλλιώς πόστο αναβάλλω το να πάω γιατί φοβάμαι μην συναντήσω μια αρρωστημένη κατάσταση. Δε μιλώ ακριβώς για αρρωστημένους ανθρώπους αλλά μιλώ για νοσηρή κοινωνία με διεφθαρμένα συστήματα παντού. Ακόμη και σε χώρους πολιτισμικούς που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν παρ'όλα αυτά έχουν άτομα τα οποία ζηλεύουν. Η Β. απόφοιτη Ανωτάτης σχολής Καλών Τεχνών με σχετική εμπειρία στην επιμέλεια εκθέσεων: χωμένη σε μια βιβλιοθήκη για κάποιες ώρες την βδομάδα. Η Ε. μεταφέρει εθελοντικά έγγραφα και βγάζει φωτοτυπίες. Η Ασ. σε ηλικία 30 χρονών, απόφοιτη του Ιστορικού τμήματος της Φιλοσοφικής Σχολής της Αθήνας, με δύο μεταπτυχιακά στο Παρίσι, εργάζεται εθελοντικά και βρίσκει που και που συμβάσεις. Και όχι, πριν με ρωτήσετε δε το κάνουν προσωρινά διάολε, το κάνουν για την πρώτη σχεδόν δεκαετία μετά την αποφοίτηση τους.

  Και μετά μου λέτε εσείς πως ο κόσμος δεν είναι άδικος. Και μετά μου λέτε εσείς να μορφωθώ. Βάλτε τα πτυχία στον κώλο σας να γίνουν πιο μεγάλα. Τα δικά μου δε σας τα δίνω.

  Η αλήθεια είναι αυτή και η αλήθεια είναι πικρή για τον καθένα που τελειώνει μια από αυτές τις σχολές. Κι είναι κι άλλες. Αλλά μη νομίζετε πως κι όλοι όσοι τις τελειώνουν αξίζουν ή τις τελείωσαν με το σπαθί τους. 

   Ακόμα μια μεγαλύτερη αλήθεια είναι ότι σιγά σιγά αυτοί που γνωρίζουμε και γνωρίζουμε στ'αλήθεια την επιστήμη μας, δε θα μείνουμε εδώ, βορά άγριων ζώων αλλά θα γίνουμε τα διαμάντια άλλων ζώων, χορτοφάγων κι όχι σαρκοφάγων.

Και μια φράση πολύ γνωστή κι επίκαιρη...

''ξέρεις δε φταίνε τα λιοντάρια, αν μείνουν νηστικά πεινάνε''

Άνω κάτω σκέψεις, με συγχωρείτε ήθελα να τις διώξω από πάνω μου.

Δε με αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό

Είναι ένας εαυτός που ζηλεύεις, ένας που νοσταλγείς, ένας που προσπαθείς να ξεχάσεις κι ένας αυτός που είσαι τώρα. Ανάμεσα σε αυτούς τους εαυτούς, δε μπορείς να διαλέξεις παρά μόνο να αποδεχτείς. Γνωρίζεις ότι η μετάβαση από τον ένα εαυτό στον άλλο απαιτεί θυσίες, απαρνήσεις και μεταπτώσεις κάθε είδους.

Όταν οι άλλοι σου λένε "να είσαι ο εαυτός σου", έχεις αναρωτηθεί ότι στην ουσία δε ξέρεις ποιος είναι ο εαυτός σου; Απλά συμπεριφέρεσαι όπως θες και όπως σου "βγαίνει". Η γνώση του εαυτού μας είναι κάτι που προσωπικά δε ξέρω αν μπορεί να επιτευχθεί. Απαιτεί να αποδυθείς κάθε υπεροπτικής ιδέας του εαυτού σου και να απομονώσεις τη σκέψη σου σε πλαίσια φυλακής, μόνο έτσι θα του χαρίσεις την ελευθερία του.

Και για να μη λέμε μαλακίες όλη την ώρα, εδώ και ένα μήνα και κάτι μέρες, κάνω πρακτική σε ένα μουσείο. Έτσι την ονομάζω εγώ, είναι εθελοντική, that's why. Αποφάσισα εφόσον δεν υπάρχει δουλειά, τουλάχιστον να υπάρξει εμπειρία αλλά μόνο εμπειρία δεν αποκαλείς αυτό που κερδίζω. Σύντομα θα αλλάξει η μοίρα και το ριζικό μου, ευελπιστώ, να μεταφερθώ όντως εκεί που μου είπαν. Είμαι προληπτική, δε σας το γράφω ακόμα.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μετά της αδερφής και της νεανίδος Κ., με σούπερ παρέα δηλαδή, ήταν μέθεξη. 

Τελευταίο και καλύτερο, πέρασα στην Ανώτατη σχολή Καλών τεχνών, σας το είπα; όχι! Δεν είμαι ταλεντάρα καλέ, στο θεωρητικό τμήμα πέρασα. Και το καλύτερο; Ακόμα δεν έχω πάει να γραφτώ. Θέλω λίγη παρέα για να το κάνω.