Το σύμπαν...

Ο πολυαγαπημένος μου wOODY aLLEN που βγαίνει και η ταινία του όπου να'ναι, πως και πως την περιμένω, έλεγε μεταξύ άλλων έξυπνων πραγμάτων ότι το σύμπαν επεκτείνεται. Έλεγε επίσης ότι χωρίς αμφιβολία υπάρχει ένας αθέατος κόσμος. Το πρόβλημα είναι πόσο μακριά είναι από το κέντρο της πόλης και μέχρι ποια ώρα είναι ανοιχτός. Η βικιπαίδεια, οπότε αυτό καταλαβαίνετε ότι πάει αντιγραφή και επικόλληση, λέει ότι ως σύμπαν εννοούμε, στην καθομιλουμένη, το σύνολο των πραγμάτων που υπήρξαν, υπάρχουν ή θα υπάρξουν ποτέ, το σύνολο δηλαδή των όντων. Ειδικότερα, λέγοντας Σύμπαν στην επιστήμη εννοούμε συνήθως ολόκληρο το χωροχρονικό συνεχές, καθώς και το σύνολο της ύλης και της ενέργειας που περικλείει. Την φράση όμως του Αλχημιστή του Πάολο Κοέλιο που την ξέρουν και οι πέτρες, ότι όταν θέλεις κάτι πολύ όλο το σύμπαν συνομωτεί για να το αποκτήσεις, λίγοι την πιστεύουν.

Ξέρεις τι; O nnie την πιστεύει. Και καλά κάνει. Κι εγώ την πιστεύω.

Όμως αυτό που πιστεύω περισσότερο απ'όλα είναι πως αυτό που ψάχνεις είναι πολύ κοντά σου. Πιο κοντά απ'όσο θέλεις να νομίζεις. Κι αν το σύμπαν τελικά σε οδηγεί σε αυτό που θες, σημασία έχει το ταξίδι που θα κάνεις εσύ για αυτό που θες. Ο τρόπος με τον οποίο θα το κερδίσεις. Ο δρόμος που θα διανύσεις και τα χιλιόμετρα που θα κάνετε για να φτάσετε ο ένας τον άλλο. Είναι σπάνιο αυτό που συμβαίνει. Είναι σπάνιο να θέλετε κι οι δυο τόσο πολύ να φτάσετε στον προορισμό. Να γίνετε ένα.

Θα ξέρετε τουλάχιστον ότι το σύμπαν τα κατάφερε. Άφησε όπως λέει κι ο nnie εκατομμύρια ανθρώπων στην άκρη κι ασχολήθηκε με δυο ψυχές. Τα κανόνισε όλα τόσο γαμάτα. Πιο γαμάτα δε θα μπορούσε να τα είχε κανονίσει. Τα υπολόγισε όλα τέλεια.

Τώρα όμως δεν αποφασίζει το σύμπαν. Τώρα στο ταξίδι που θα κάνουμε είμαστε εμείς. Οι ψυχές μας πρώτα και έπειτα τα σώματά μας. Κι άσε τον Γούντι τον τρυποκάρυδο να λέει τι επεκτείνεται και τι όχι.

Ενωμένες ψυχές.

Ενωμένα δευτερόλεπτα.

Σκέψη;

μία και μοναδική...