Όλα μπορείς να τα σιγοψιθυρίσεις και μη σ'ακούσει κανείς...

Γύρισα πίσω, για μια στιγμή μόνο. Μη με κατηγορήσεις. Είδα κάθε φόβο μου να απλώνεται σε κάθε γωνία του σπιτιού. Ένιωσα το ίδιο κουρέλι με αυτό το αναξιοπρεπές κορίτσι που ένιωθα μήνες πριν. Έφτασα για ακόμα μια φορά στο μηδέν, στο απόλυτο κενό. Ξέρεις πως θα ήμουν; Μία ξεπεσμένη προσωπικότητα. Μια χαζή ξανθιά κοπέλα που βρίσκει ευχαρίστηση στο να κάνει τους άλλους να νιώθουν κάτι και μετά να ξεχνά ότι υπήρξε γι'αυτούς. Έτσι έγινα. Έτσι γίνεσαι όταν αγαπάς ή νομίζεις ότι αγαπάς και δε σ'αγαπάνε. Και αφήνεις τον εαυτό σου να ζει σε ένα ψέμα για χρόνια. Τι κάνεις; Υπολόγισες ποτέ πόσο αναλώθηκες; Τι αξία έχουν οι διακοπές, οι βόλτες, τα σινεμά όταν τα περνάς με έναν άνθρωπο που δεν σε εκτιμά; Χαλιέσαι. Αυτό κάνεις. Άντε γαμήσου. Κι εσύ και όλοι όσοι παίζουν με την ζωή σου. Άντε γαμήσου γιατί στην τελική μόνο το γαμήσι σ'ενδιαφέρει.

Φτάνεις ξαφνικά σ'αυτό που ονομάζεις όνειρο. Είναι το όνειρό σου. Θαυμάζεις. Ερωτεύεσαι. Αγαπάς. Εξαρτάσαι. Και έχεις αυτόν τον γαμημένο φόβο. Αυτή την ηλίθια ανασφάλεια ότι είσαι ηλίθια. Ότι εσύ δε ξέρεις τίποτα. Είσαι απλά αντικείμενο. Και νομίζεις ότι είσαι λίγη γι'αυτό που θαυμάζεις. Μήπως έχεις και ψυχολογικά προβλήματα; Γιατί κατάφερες να στριμώξεις σε μια βραδιά αναμνήσεις χρόνων. Άντε γαμηθείτε αναμνήσεις. Γιατί το μόνο που κάνετε είναι να σπαταλάτε χρόνο και να δίνετε αξία σε κάτι που είχε αξία πολύ παλιά. Σαν ένα ρούχο. Όταν το αγοράζεις έχει μια τιμή. Όταν το φορέσεις, η τιμή αυτή παύει να ισχύει. Και κανείς δεν πρέπει να γυρνάει σε ξαναφορεμένα ρούχα.

Αξιοπρέπεια. Η μοναδική αξία που δε μπορώ να βρω. Ντροπαλή είμαι ή αξιοπρεπής; Είμαι κυκλοθυμική πάντως. Στο έχω ξαναπεί. Ξέρω τι νιώθω και μόνο να ήξερες πόσο με βοηθάει αυτή η γνώση. Με γεμίζει. Όμως οι ανασφάλειες γυρίζουν σαν κακοφτιαγμένα ζάρια που τα ρίχνεις και δείχνουν πάντα το ίδιο ζευγάρι αριθμών.

Και ξέρεις... οι άνθρωποι φεύγουν, αλλάζουν, μεγαλώνουν άλλοι μικραίνουν. Ζούσες δίπλα σε ανθρώπους που τώρα έγιναν μικρές κουκίδες και νόμιζες πως κοντά τους ένιωθες οικεία λόγω συνήθειας όμως όλα είχαν ξεθωριάσει. Και ξέρεις τι είναι η οικειότητα; Δεν είναι τελικά τα χρόνια ούτε η συνήθεια. Είναι το να σε κοιτάζω και η σκέψη μου να είναι πιο βαθιά από το βλέμμα μου. Να ακουμπήσω τις βλεφαρίδες σου και τα μάτια σου να με εμπιστευτούν τόσο που να συνεχίσουν να με κοιτάνε μέχρι να φτάσουν στην πιο ανατριχιαστική μου σκέψη.

Βαριές σιωπές.

Ασήκωτες σακούλες για τα άχρηστα γεμάτα ιαχές κι ο χρόνος να στέλνει δελτία τύπου για τις καινούργιες ρυτίδες μου.

Στη σκέψη μου, ένας ήσυχος παφλασμός της θάλασσας.

Χάνομαι και παράλληλα δε θέλω να χαθώ.

Κι είσαι εδώ. Θα είσαι για πάντα εδώ, το υποσχέθηκες.

Και θα φύγεις. Κι όταν φύγεις, δε θα είμαι εκεί να σε χαιρετήσω. Θα κλείσει ό,τι πιο όμορφο έχω. Και κυρίως ό,τι πιο ειλικρινές. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν ή προσπάθησαν να με κοροϊδέψουν, η ειλικρίνεια λύνει την πιο βαριά σιωπή και δημιουργεί την σιωπή αυτή που όλοι θέλουν να νιώσουν αλλά δε μπορούν. Την σιωπή της απόλυτης ευτυχίας, της ατέρμονης αγάπης και του έρωτα που δεν ακυρώνεται σε καμία έκφανση της καθημερινότητας. Η σιωπή μου σου μιλάει αυτή τη στιγμή. Νίωσε την.