Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Αρχή

Δε ξέρω αν έχετε πονέσει πολύ εσείς που το διαβάζετε, ναι, πολύ, είτε ποιοτικά είτε ποσοτικά γιατί τελευταία μαθαίνω κι άλλες υποκατηγορίες εκτός από αυτές που γνώριζα. Τις τελευταίες μέρες αναγκάστηκα να κλείσω τον χώρο που λάτρεψα όσο τίποτε άλλο τους τελευταίους φοιτητικούς μου μήνες. Τον χώρο που μου θυμίζει κάθε στιγμή ότι υπήρξα φοιτήτρια, ότι έζησα εμπειρίες που δε θα ξαναζήσω προφανώς αλλά θα μπαίνω και θα διαβάζω τις υποτιθέμενες θεωρίες που ανέπτυσσα με αφορμή κάποια από αυτές.
Βρίσκομαι στην αρχή μιας νέας ηλικίας. Όλοι λένε ότι είμαι πολύ δυνατή ωστόσο ήδη έχω βρει τις αδυναμίες μου. Δε διανοούμαι το γεγονός ότι δεν είμαι φοιτήτρια. Θέλω την Φιλοσοφική μου, θέλω να ξυπνήσω στις 7 το πρωί για να πάω στο κυλικείο να περάσω από τα τραπεζάκια τα κόκκινα, να ακούσω καμιά συζήτηση ιστορικών, να μπω στο αμφιθέατρο και να χαζεύω στο πρώτο μισάωρο ποιος μπαίνει, να κρατάω σημειώσεις και να ψωνίζω φοιτητικά ρούχα. Ναι, φοιτητικά ρούχα γιατί αν βρω δουλειά τι θα φοράω; Τίποτα ξενέρωτα συντηρητικά. Κι όσο δε μπορώ αυτές τις σκέψεις τόσο γυρίζουν στο κεφάλι μου όλη την ώρα. Δε μπορώ να με ξεβολεύουν, είναι γεγονός.
Γονείς να τα έχουν παίξει για ακόμα μια φορά με τις πράξεις μου και γονείς συντηρητικοί οπότε διπλό το κακό και άδεια για να πάω μέχρι το περίπτερο, που λέει ο λόγος, σα να ήμουν και πάλι στην τρίτη λυκείου.
Απαλλαγή από έναν φόβο. Όταν αισθάνεσαι πια να μην αγαπάς αλλά να φοβάσαι αυτό που αγάπησες. Και φόβος για κάτι καινούργιο. Γιατί όλες οι καταστάσεις που ζούμε δεν έχουν νόημα αν πρώτα απ'όλα δεν τις φοβόμαστε. Πρέπει να ρισκάρουμε. Ρισκάρουμε να ερωτευτούμε, ρισκάρουμε να απαντήσουμε σε ένα τηλεφώνημα. Ειδικά σε αυτό. Μπορεί να κρέμεται ολόκληρη ιστορία πίσω από αυτό.
Μαθαίνουμε να αγαπάμε. Να αγαπάμε σωστά, να σεβόμαστε, να μη φοβόμαστε να πούμε αυτό που νιώθουμε. Πάνω απ'όλα ο άνθρωπός μας είναι φίλος μας. Κι έτσι χτίζεται μια νέα αρχή. Κι όλα είναι νέα. Κι αφήνουμε πίσω τα παλιά. Και προσπαθούμε να είμαστε δυνατοί. Γιατί όλα είναι έντονα κι αυτά που γράφω είναι ασυνάρτητα. Σταματάω. Όπως ξέρει πολύ καλά να σταματά μερικές φορές και ο χρόνος. Με σταματά.


11 σχόλια:

kovo voltes... είπε...

Νομίζεις ότι σε σταματά. Ουσιαστικά σου προσφέρει ένα νέο κύκλο, μια αρχή όπως λές. Κάθε αρχή και δυσκολη βέβαια ;)
Τόσο γοητευτικός ο δρόμος όμως να την ανακαλύψεις και είναι κρίμα να μένουμε με βαρίδια του χθες και να μη γευτούμε το σήμερα. Όσο και αν πονάει...Τι λες??

Amelie είπε...

kovo voltes, ο χρόνος με σταματά - με συναντά και συνδιαλέγεται μαζί μου. Ο χρόνος αναλύεται σε ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα. Ακόμα και τα τελευταία έμαθα πως έχουν αξία. Ο χρόνος βέβαια ποτέ δε σταματά. Καμιά φορά όμως Μας σταματά :) Δε μένουμε σε βαρίδια του χθες. Λέω ναι στο σήμερα. Τίποτα δεν μας πονάει αν το έχουμε πολεμήσει σωστά. Κι έχω μάθει να πολεμάω :) Κάθε αρχή δύσκολη και γεμάτη περιέργεια για αυτό το νέο:) Φιλιά.

Ανώνυμος είπε...

κάθε τέλος είναι μια αρχή, κάθε αρχή και δύσκολη κ.ο.κ.
μην απελπίζεσαι.. κάτι θα βρεθεί και για σένα ;)
εγώ ακόμα φοιτήτρια είμαι, αλλά φαντάζομαι πως θα βρεθώ με ακριβώς τα ίδια συναισθήματα, μόλις την τελειώσω τη ριμάδα τη σχολή :p
κουράγιο!!
p.s. πόσους ΑΙΩΝΕΣ είχα να ακούσω αυτό το κομμάτι?????? <3

Σπυριδούλα Γεωργοκίτσου είπε...

διαβαζοντας το θα παω το σεπτεμβη με περισσοτερη ορεξηγια το επομενο εξαμηνο.
και εγω στη φιλοσοφικη ειμαι.

το νεο ξεκινημα θα ειναι δυσκολο.παρ το πανω σου.κανε ονειρα για το αυριο και κρατα το παρελθον ως μια καλη αναμνηση!

σε φιλω γλυκα!
:)

Amelie είπε...

christie, ττο πιστεύεις ότι θα προτιμούσα να έχω ένα εξάμηνο ακόμα; Δεν ήμουν έτοιμη να την τελειώσω διάολε, δε ξέρω πως έγινε :p p.s: πολλούς...κι εγώ πολλούς είχα μη νομίζεις.

Amelie είπε...

koukouroukouprigkipissa, το όνομα το έκανα copy paste να πω την αλήθεια μου.:p Να πας με όρεξη και να το ζήσεις. Ακόμα και αυτό το άγχος της εξεταστικής θα μου λείψει. Κάνω όνειρα. Πάντα πρέπει να κάνουμε,ε ;
Φιλάκι :)

fish eye είπε...

ο πονος πραγματικα εχει πολλες διαβαθμησεις, οπως και ολα τα συναισθηματα

αυτο που ζεις ειναι ομορφος πονος.. καλη αρχη σου ευχομαι, ο,τι κι αν κανεις ας ειναι με την πλευρα της καρδιας

και οι γονεις χμμμ.. ειναι παντα ΕΚΕΙ για να βοηθουν στο να βαλεις καποια πραγματα σε ταξη.. για να στηνουν ορθιες τις πλατες οταν τις χρειαζομαστε, για να νιωθουμε οτι εστω δυο ανθρωποι στον κοσμο μας στηριζουν :):):)

οπωσδηποτε παντα μεσα απο τον ολοδικο μας τροπο ζωης ;)

Amelie είπε...

καρδούλα, πως στο καλό μπαίνει αυτή η καρδούλα; Σ'ευχαριστώ. Οι γονείς όπως και όλοι οι άνθρωποι είναι εγωιστές, πολλές φορές δε μπορούν να διακρίνουν την ευτυχία των παιδιών τους. Άσε που πάντα μας βλέπουν "παιδιά". Αλλά ναι, είναι και οι άνθρωποι που θα είναι πάντα εκεί για μας. Είμαι κι εγώ πολύ εγωίστρια όμως. Τα φιλιά μου :)

Σπυριδούλα Γεωργοκίτσου είπε...

χαχα μα τοσο μικρο ονομα και το εκανες αντιγραφη? :Ρ τς τς
εννοειται πως πρεπει να κανουμε ονειρα.χωρις αυτα ειναι χαμενη η ζωη.συναντω ανθρωπους που δεν κανουν ονειρα,δεν ελπιζουν και πολυ τους λυπαμαι.

κουκουροφιλάκια :)

rouli είπε...

periergh fash,,,

kserw...

omws opws ola exoun k th thetikh tous plevra!

kalh nea arxh!

se filw gluka!

Amelie είπε...

rouli, σ'ευχαριστώ. Που είσαι "εδώ". :)