Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Η γιαγιά μου , ξανά.

Το πρόσωπο της ζωής μου και η πυξίδα μου, χθες υποστηριζόταν από μάσκα τύπου "βίκτορι" ,  οξυγόνο, το ένα της δάχτυλο είχε ένα πραγματάκι που μετρούσε τους σφυγμούς, τα χέρια της ήταν δεμένα, είχε δύο ορούς με αντιβίωση και νερό ενώ τα μάτια της ήταν γουρλωμένα και με κοιτούσε καρφώνοντάς με με το βλέμμα της. Δεν είχε φάει τίποτα και όταν της έδωσαν τσάι , μέσω του λέβι(ς) ή οπως λέγεται αυτό το σωληνάκι που διοχετεύεται το φαγητό στον ασθενή, άρχισε να κοκκινίζει και να πνίγεται. Η εικόνα στο δωμάτιο μοιάζει με τοπίο βομβαρδισμένο. Καπνοί, ανάσες, πασχίζει να κρατηθεί στη ζωή, παλεύει με δεμένα χέρια και με κοιτάει έντονα σα να μου λέει "φεύγω". Εκείνη τη στιγμή έρχονται στο μυαλό μου το κρεβάτι της, τα φουντούνια της, τα νυχτικά της, το πιστολάκι της το μικρούλι που στέγνωνε τα μαλλιά της μετά το μπάνιο, το ποτήρι της που σκέπαζε με ένα καπάκι,  τα πονηριά γέλια ότι κάτι έχει φάει παράνομα. Πιο πολύ απ' όλα μου έρχεται στο μυαλό η σκηνή που μιλούσε στον Ερρίκο, που να ξερε ότι δε θα τον ξαναδεί; 
Όταν μπαίνω στο κέντρο αποκατάστασης, θέλω κατευθείαν να την αρπάξω και να την πάρω απο εκεί. Όταν μπαίνω μέσα στο δωμάτιο που την έχουν, μου κόβονται τα πόδια. Το στομάχι μου γίνεται αμέσως ένας κόμπος, και τα πόδια μαζεύονται σε ένα σημείο και γίνονται ένα με το υπόλοιπο σώμα. Είναι από τις πιο φρικιαστικές στιγμές της ζωής μου. Η γιαγιά μου να υποστηρίζεται από μηχανές και όλοι να μου απαντούν πως δεν υπάρχουν ανταλλακτικά για ανθρώπους 90 χρονών.
Θα είχε γενέθλια σε λιγότερο από 20 μέρες.
Θα την φιλούσα και θα της ευχόμουν "Χρόνια πολλά".

Ήταν πολλά τα χρόνια της και αυτό είναι το μόνο που με παρηγορεί.

2 σχόλια:

mahler76 είπε...

Για να αφήσω ευχές μπήκα και δυστυχώς σε βρίσκω σε πένθος. Κουράγιο και εύχομαι να είσαι καλά να την θυμάσαι.

Amelie είπε...

mahler, Δε πειράζει όλα μέσα στη ζωή είναι. Καλή χρονιά με υγεία και ποστς!