Ξαναγύρισα ε;

Το ξέρω πως δε μου μιλάς ή μάλλον ξέρω πως αυτή τη στιγμή μου κρατάς το πληκτρολόγιο και δε θες να συνεχίσω να γράφω. Νομίζεις πως σε είχα κάνει έμψυχο ον, υπαρκτό πρόσωπο και πως εφόσον δε μπαίνω να γράψω δεν έχω την ανάγκη να σου μιλήσω. Λάθος. Θέλω πολύ να γράψω, θέλω πολλά να σου πω. Από τότε κι από πιο πριν θέλω πολλά να σου πω για το 5 μου, θέλω να σου πω για το Λονδίνο, για την Ολλανδία και τα τσιγάρα της, για το σπίτι της Άννας Φρανκ που ήθελα να πάω τόσο πολύ, για το ποδήλατο που με έπιασε το πιπί μου όλη μέρα εκεί πάνω με περίοδο να γυρνάω όλα τα σοκάκια και τα κανάλια. Έγινα όμως πολύ λεπτομερής για ανούσια θέματα.

 Για το 5 μου. Για τον Γ μου που άλλαξε τη ζωή μου ή καλύτερα την ομόρφυνε και για το πω συνδυάζεται κι εκείνος κατά μία έννοια με ένα 5. Για τις αλλαγές στη ζωή μου. Όμως ξέρεις πως έχω σταματήσει να σε κάνω ημερολόγιο καθώς ό,τι κι αν μου συμβαίνει το κρατάω πια μέσα μου, τόσο βαθιά που καμιά φορά δυσκολεύομαι κι εγώ να ανασκάψω και ψάχνομαι κάπου στα χαμένα.

 Είναι κι αυτό το 2015 που έχει αυτό το ρημάδι το 5 και το κάνει να ακούγεται κάπως πιο αισιόδοξο. Είναι και μια οικονομική σιγουριά φέτος η οποία όσο κι αν προκύπτει από την κατανάλωση σημαντικού χρόνου- που παλαιότερα κατανάλωνα στα βιβλία ή τα μουσεία - με βοηθάει να λύνω σημαντικά ψυχολογικά προβλήματα (η μαμά και η γιαγιά μου πιστεύουν ακόμα ότι χρειάζομαι ψυχολόγο για τον όγκο των ρπύχων που έχω συγκεντρώσει στο δωμάτιό μου. Εγώ πιστεύω πως είμαι απλά κοπέλα και έτσι είναι.

 Δε θυμάμαι αν θυμάσαι αλλά ήμουν πάντα απότομη κι ευαίσθητη. Τον τελευταίο καιρό τείνει να εξαφανιστεί αυτό το ευαίσθητη.Λίγο αυτό με τις φιλίες, λίγο αυτό με το γεγονός ότι ο,τι όμορφο είχα στη ζωή μου κατά ένα μαγικό τρόπο εξαφανιζόταν. Κι άκου και το άλλο. Δεν είναι θέμα ευαισθησίας, ίσως μπορεί και ναι. Δε ξέρω. Είναι θέμα φόβου. Καμιά φορά τα βράδια παρκάρω και τρέχω με φόρα στην πολυκατοικία, αφού πρώτα έχω σκανάρει την περιοχή λες κι έρχεται ο μπαμπούλας. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα συναισθήματά μου και με τους ανθρώπους. Είτε είναι καλοί είτε δεν είναι, είτε τους ξέρω από το μπατμαν είτε από άλλη "ταινία" δράσης της ζωής μου, σίγουρα δέχονται το φόβο μου. Το μαγικό είναι να καταφέρουν να το δεχτούν και να μείνω εκεί να φοβάμαι και να μη φύγω.

 Τελευταία έχω τάσεις φυγής. Στο είπα; Σου είπα ότι μου φέρθηκαν καλά κι εγώ έφυγα; Σου είπα ότι είμαι αχάριστη και τα κρατάω όλα μέσα μου; Σου είπα ότι παρόλο που έχω επιτέλους μια δουλειά, μια πιο ισορροπημένη καθημερινότητα και όχι τοξικούς φίλους γύρω μου, δεν είμαι όπως θα πρεπε; 

 Α, δε σου είπα...είδα και δυο ωραίες ταινίες. Μάλλον αυτό έφταιγε. ότι μου είχε λείψει η αγάπη μου, ο κινηματογράφος.

 Μου είχαν λείψει και τα Cheerios σε ένα κόκκινο μπωλ, να ταιριάζει με το χρώμα της Κόκκινης μαλέτας και μια Κυριακάτικη αγκαλιά να με παίρνει ο ύπνος κατευθείαν. Αλλά με ξέρεις. Πάντα καταφέρνω να τα κάνω μαντάρα και πάντα καταφέρνω να υποβαθμίζω τον εαυτό μου. Να σαι σίγουρο πως και πάλι αυτό θα κάνω.