έχοντας απέναντι μου μια φάτσα να με κοιτάει γεμάτη απορία.
Μπαίνοντας σπίτι μετά από ώρες δουλειάς, να ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου και να στέκεται εκεί, να με περιμένει.
Αυτό που δε βρήκα στους ανθρώπους; Μία ακατανίκητη ανάγκη να νιώσω και να δώσω φροντίδα;
Ξαφνικά αναρωτιέσαι. Ψάχνεις. Στο μυαλό σου κουβαλάς μόλις 23 χρόνια με τα μισά να υπάρχουν ανεπαίσθητα στη μνήμη σου. Δυσκολεύομαι να γράψω. Φοβάμαι να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι γιατί φοβάμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Φοβάμαι να πω ότι φοβάμαι πλεόν να γνωρίζω ανθρώπους όταν εγώ η ίδια απορούσα με τους ανθρώπους που δε διέθέταν ενέργεια σε άλλους ανθρώπους. Φοβάμαι ότι η ζωή μου τείνει να ευθυγραμμιστεί σε μία γραμμή που θα είναι πάντοτε ευθεία. Οι άνθρωποι θα κρεμιούνται απλά με μανταλάκια. Είναι τα ρούχα που βάζεις για να καλύψεις τις αδυναμίες σου. Ναι, τώρα το σκέφτηκα.Σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι που γνωρίζεις και συναναστρέφεσαι αν δεν έχουν κάτι να σου δώσουν και κάτι να πάρουν, είναι απλά μια επιφάνεια. Είναι οι άνθρωποι-ρούχα! Απλά πρέπει να μάθεις πως βρίσκεις αυτό που σου κάνει, είτε λέγεται φίλος είτε γκόμενος.
Οι σχέσεις βιτρίνες.
Εξομολογήσεις συναισθημάτων που ποτέ δε θα βρουν ανταπόκριση στην πραγματικότητα και εσύ πάλι να φτύνεις που πίστεψες σε κάτι.
Οι άνθρωποι κολλημένοι σε ένα παρελθόν, σαν να μη ζουν καθόλου το τώρα αλλά να μην είναι σε θέση να κερδίσουν ξανά αυτό που χάθηκε.
Η προβολή.
Το φαίνεσθαι και η ουσία μηδέν.
Άνθρωποι που αναρωτιέσαι πως έπεσες τόσο έξω και χαίρεσαι, αν έπεσες, που το κατάλαβες νωρίς.
Είναι πολλά αλλά έμαθα το delete.
Είναι το πιο υγιές ναρκωτικό
Κι όταν κάποιος δεν έχει τη δύναμη να εκφράσει κάτι, γίνεται ένα τίποτα. Στα μάτια σου να είναι το μηδέν.
Γύρνα το στο μηδέν .
Καλό βράδυ, συμοληρώσατε...
Μπαίνοντας σπίτι μετά από ώρες δουλειάς, να ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου και να στέκεται εκεί, να με περιμένει.
Αυτό που δε βρήκα στους ανθρώπους; Μία ακατανίκητη ανάγκη να νιώσω και να δώσω φροντίδα;
Ξαφνικά αναρωτιέσαι. Ψάχνεις. Στο μυαλό σου κουβαλάς μόλις 23 χρόνια με τα μισά να υπάρχουν ανεπαίσθητα στη μνήμη σου. Δυσκολεύομαι να γράψω. Φοβάμαι να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι γιατί φοβάμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Φοβάμαι να πω ότι φοβάμαι πλεόν να γνωρίζω ανθρώπους όταν εγώ η ίδια απορούσα με τους ανθρώπους που δε διέθέταν ενέργεια σε άλλους ανθρώπους. Φοβάμαι ότι η ζωή μου τείνει να ευθυγραμμιστεί σε μία γραμμή που θα είναι πάντοτε ευθεία. Οι άνθρωποι θα κρεμιούνται απλά με μανταλάκια. Είναι τα ρούχα που βάζεις για να καλύψεις τις αδυναμίες σου. Ναι, τώρα το σκέφτηκα.Σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι που γνωρίζεις και συναναστρέφεσαι αν δεν έχουν κάτι να σου δώσουν και κάτι να πάρουν, είναι απλά μια επιφάνεια. Είναι οι άνθρωποι-ρούχα! Απλά πρέπει να μάθεις πως βρίσκεις αυτό που σου κάνει, είτε λέγεται φίλος είτε γκόμενος.
Οι σχέσεις βιτρίνες.
Εξομολογήσεις συναισθημάτων που ποτέ δε θα βρουν ανταπόκριση στην πραγματικότητα και εσύ πάλι να φτύνεις που πίστεψες σε κάτι.
Οι άνθρωποι κολλημένοι σε ένα παρελθόν, σαν να μη ζουν καθόλου το τώρα αλλά να μην είναι σε θέση να κερδίσουν ξανά αυτό που χάθηκε.
Η προβολή.
Το φαίνεσθαι και η ουσία μηδέν.
Άνθρωποι που αναρωτιέσαι πως έπεσες τόσο έξω και χαίρεσαι, αν έπεσες, που το κατάλαβες νωρίς.
Είναι πολλά αλλά έμαθα το delete.
Είναι το πιο υγιές ναρκωτικό
Κι όταν κάποιος δεν έχει τη δύναμη να εκφράσει κάτι, γίνεται ένα τίποτα. Στα μάτια σου να είναι το μηδέν.
Γύρνα το στο μηδέν .
Καλό βράδυ, συμοληρώσατε...
2 σχόλια:
Ακριβώς όπως το'πες: delete.
Όσο δύσκολο κι επώδυνο κι αν είναι.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναλώνεσαι σε άτομα τα οποία δεν έχουν τη διάθεση να δαπανήσουν ενέργεια πάνω σου κι όχι μόνο να σου ρουφάνε.
Μικρότερη πίστευα ότι αυτά τα κάνουν μόνο οι γκόμενοι. Μεγαλώνοντας διαπίστωσα πως το κάνουν και οι φίλοι ή μάλλον οι "φίλοι".
Ξαφνικά έχεις κάνει delete όλο τον κόσμο κι αναρωτιέσαι μήπως βιάστηκες ή μήπως έπρεπε να δώσεις λίγο παραπάνω χρόνο. Αλλά πραγματικά, όταν το ξανασκέφτομαι λέω πως ευτυχώς, μα ευτυχώς όμως, που πρόλαβα.
Τελικά ο κόσμος είναι κακός ή καραεγωιστής?
Τι από τα δύο?
Φιλικά,
Κ.
Κ., για μια στιγμή νόμιζα ότι αυτό το "Κ" ήταν το Κ της κολλητής μου γιατί η απάντησή σου με οδήγησε στα δικά της λόγια.
Ο κόσμος δεν είναι τίποτα από τα δύο. Όλα γυρίζουν γύρω από τις λέξεις κάρμα και τύχη. Αφήνομαι στο να πιστεύω ακριβώς αυτό γιατί έτσι "ενοχλώ" λιγότερο τον εαυτό μου.
Πρέπει να σταματήσουμε να δίνουμε αξία σε άτομα που δε το αξίζουν. Πρέπει τελικά δοκιμάζουμε τους ανθρώπους όσο σκληρό κι αν ακούγεται.
Και έμαθα και κάτι άλλο, η δοτικότητα κάνει τους άλλους εγωιστές, αυτή ναι τα καταφέρνει.
Σ ευχαριστώ. Καλώς ήρθες.
Δημοσίευση σχολίου