έχοντας απέναντι μου μια φάτσα να με κοιτάει γεμάτη απορία.
Μπαίνοντας σπίτι μετά από ώρες δουλειάς, να ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου και να στέκεται εκεί, να με περιμένει.
Αυτό που δε βρήκα στους ανθρώπους; Μία ακατανίκητη ανάγκη να νιώσω και να δώσω φροντίδα;
Ξαφνικά αναρωτιέσαι. Ψάχνεις. Στο μυαλό σου κουβαλάς μόλις 23 χρόνια με τα μισά να υπάρχουν ανεπαίσθητα στη μνήμη σου. Δυσκολεύομαι να γράψω. Φοβάμαι να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι γιατί φοβάμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Φοβάμαι να πω ότι φοβάμαι πλεόν να γνωρίζω ανθρώπους όταν εγώ η ίδια απορούσα με τους ανθρώπους που δε διέθέταν ενέργεια σε άλλους ανθρώπους. Φοβάμαι ότι η ζωή μου τείνει να ευθυγραμμιστεί σε μία γραμμή που θα είναι πάντοτε ευθεία. Οι άνθρωποι θα κρεμιούνται απλά με μανταλάκια. Είναι τα ρούχα που βάζεις για να καλύψεις τις αδυναμίες σου. Ναι, τώρα το σκέφτηκα.Σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι που γνωρίζεις και συναναστρέφεσαι αν δεν έχουν κάτι να σου δώσουν και κάτι να πάρουν, είναι απλά μια επιφάνεια. Είναι οι άνθρωποι-ρούχα! Απλά πρέπει να μάθεις πως βρίσκεις αυτό που σου κάνει, είτε λέγεται φίλος είτε γκόμενος.
Οι σχέσεις βιτρίνες.
Εξομολογήσεις συναισθημάτων που ποτέ δε θα βρουν ανταπόκριση στην πραγματικότητα και εσύ πάλι να φτύνεις που πίστεψες σε κάτι.
Οι άνθρωποι κολλημένοι σε ένα παρελθόν, σαν να μη ζουν καθόλου το τώρα αλλά να μην είναι σε θέση να κερδίσουν ξανά αυτό που χάθηκε.
Η προβολή.
Το φαίνεσθαι και η ουσία μηδέν.
Άνθρωποι που αναρωτιέσαι πως έπεσες τόσο έξω και χαίρεσαι, αν έπεσες, που το κατάλαβες νωρίς.
Είναι πολλά αλλά έμαθα το delete.
Είναι το πιο υγιές ναρκωτικό
Κι όταν κάποιος δεν έχει τη δύναμη να εκφράσει κάτι, γίνεται ένα τίποτα. Στα μάτια σου να είναι το μηδέν.
Γύρνα το στο μηδέν .
Καλό βράδυ, συμοληρώσατε...
