Oh is such a pretty day, I'm glad I spent it with you.

Μου είπες να γράφω. Είπες ότι μου πάει και εννοούσες ότι ξέρεις πως το χω ανάγκη. Αυτό που δε ξέρεις ή που μάλλον δεν πρόλαβα να σου πω, είναι ότι για να γράψεις πρέπει να έχεις ερεθίσματα. Ναι, θα μπορούσα να σου γράψω για την νέα ταινία του Γούντυ (πόσο σ'αγαπώ κανείς δε ξέρει κι αν θα μ'αγαπάς μικρό μου ταίρι) "Μαγεία στο Παρίσι" αλλά είναι κι απ τις λίγες φορές που ταινία του δε μου προκάλεσε αυτή την περισυλλογή που μου προκαλούσαν προγενέστερες ταινίες του. Ήταν όμως το Σινέ Παρί, αυτό το έρμο το σινεμά στην Πλάκα, που έπαθε τα καλά του Γιασεμιού μετά την ταινία του Παπακαλιάτη, και που σε κάνει να ζεις την ταινία και να συνδέεις το αρχαίο μνημείο με ό,τι αρχαίο κουβαλάς πάνω σου - θες γκόμενο,θες συναισθήματα, ό,τι θες. Και που λες, ναι. Δεν έχω. Ή μάλλον δεν έχω πολλά ή καλύτερα λένε τα καλύτερα θα έρθουν - μεταξύ μας εγώ νομίζω πως τα καλύτερα (μωρά-ΝΟΤ-αστειεύομαι) φεύγουν (ε, ναι οι καλοί πάνε στο εξωτερικό) . Εντάξει, σταματάω. Παρόλο που έχω να σου γράψω ένα σωρό ωραία πραγματάκια. 

Κυρίες και κύριοι, διαμαρτύρομαι, για πρώτη φορά, στην παιδική μου αυτή ηλικία, μου η μέρα έχει μόνο 24 ώρες. Ποιος τις έχεις φτιάξει τελοσπάντων τις μέρες όπως θέλει; Διαμαρτύρομαι που μετά από τις πολλές ώρες στο πισί, πονάνε τα μάτια μου και νιώθω σα γριά εκατό χρονών - αδύνατο να πιω πια τις 4 μπύρες του Ιντέρπιντ φοξ, με μία έχω ζαλιστεί - στη δεύτερη νομίζω ότι λιποθυμώ. Βλέπεις λοιπόν, δεν έχει να κάνει με την ηλικία, έχει να κάνει με την κακουχία γιατί ζωή χωρίς τη σχολή μου, χωρίς την τέχνη και χωρίς αυτές τις μπύρες μετά τις 12, είναι όντως κακουχία. Γι αυτό δε θέλω να γράφω και μη με ρωτάς, συνοπτικά - οι Βάτραχοι του Αριστοφάνη ήταν τέλεια παράσταση/άθλια τα καθίσματα once again πιάστηκε ο κώλος μου, ο Χαρούλης στο ροκγουέιβ ήταν μια χαρά-ναι δε λέω- αλλά ροκγουέιβ/χελόου, οι Πέρσες στη Νέα Σμύρνη-εντάξει δεν ανατρίχιασα κιόλας όπως επίσης και η Μάρω Βαμβουνάκη που έφαγα με το κουτάλι όταν πήγα μόνη μου στον Πόρο.

Αυτά. Έκανα την αρχή. 

Ωστόσο, μου λείπουν τα μεταμεσονύκτια περάσματα από "εν ώρα βαρεμάρας", "στο ανάμεσα", "la romantique" και ένα σωρό άλλα μπλογκίδια που με έμαθαν να βλέπω ακόμη περισσότερα συναισθήματα.

Α, η γιαγιά μου ίδια κι απαράλλακτη. 

Μια Γαλλίδα στο Μανχάταν.

Γιατί να τη δείτε:

1. γιατί το λέω εγώ.

2. γιατί παίζει η Audrey Tautou.

3. γιατί αν είσαι άντρας, ίσως μάθεις να συμπεριφέρεσαι κάποια στιγμή σαν Άντρας.

4. γιατί θα φύγεις και θα έχεις γελάσει.

5. γιατί πλέον λειτουργούν τα θερινά σινεμά.

6. γιατί έχει κάτι από φιλοσοφία.

7. γιατί έχει καλή σκηνοθεσία.

8. γιατί έχεις καιρό να δεις καλή ταινία.

9. γιατί είναι γαλλική.

10. και γιατί έχει κάτι από Σόπενχαουερ, συγκεκριμένα αυτό:

Η ζωή μπορεί να συγκριθεί μ’ ένα κομμάτι κεντητό ύφασμα, που στο πρώτο μισό ο άνθρωπος το βλέπει απ’ την καλή του μεριά και στο δεύτερο μισό από την ανάποδη.

Η δεύτερη μεριά δεν είναι τόσο ωραία, αλλά είναι πιο εποικοδομητική, γιατί βοηθάει τον άνθρωπο να δει πώς συνδέονται μεταξύ τους τα νήματα.

Και τότε ίσως καταλάβεις πως η ζωή είναι περίπλοκη κι εμείς μπλεκόμαστε σ'αυτά που μας έχει πλέξει. Αν φοβόμαστε να αρπάξουμε το νήμα, τότε φοβόμαστε να ζήσουμε.

Amelie, the movie

Για όσους ακόμα δεν την έχουν δει.

Υπάρχουν ακόμα περιθώρια.

όχι βέβαια στο θερινό cine Ψυρρή γιατί μας τελείωσε, αλλά εδώ:

Εγώ, άργησα, γιατί πάντα αυτά που μ'αρέσουν φοβάμαι να τα κάνω.

Σήμερα. :)

Καλή προβολή!

Που παίζεται

Τριανόν Filmcenter

Διεύθυνση:Κοδριγκτώνος 21 και Πατησίων 101

Τηλέφωνο:210 8222702, 210 8215469

Παρασκευή

20 Ιουνίου 2014,

ώρες: 21:00, 23:10

Σάββατο

21 Ιουνίου 2014,

ώρες: 21:00, 23:10

Κυριακή

22 Ιουνίου 2014,

ώρες: 21:00, 23:10

Δευτέρα

23 Ιουνίου 2014,

ώρες: 21:00, 23:10

Τρίτη

24 Ιουνίου 2014,

ώρες: 21:00, 23:10

Firenze

Όταν σταματάς τη δυστυχία, νομίζω γνωρίζεις πολύ καλά πως να σταματάς και την ευτυχία και να μην την αφήνεις να σε προσπεράσει.

Την Πέμπτη λοιπόν που την άλλη μέρα θα ήταν Παρασκευή και την Δευτέρα θα ήταν του Αγ. Πνεύματος, έπεσε στο τραπέζι η πρόταση.
Φλωρεντία.Ναι.Γυρνάω απ'τη δουλειά. Βάζω τα ρούχα σε ένα σκισμένο σάκο (δεν είμαι δήθεν, ήταν σκισμένος). Βάζω τα καινούργια ρούχα που είχα αγοράσει στον ίδιο σάκο (μόλις σου απέδειξα ότι δεν είμαι δήθεν,είμαι ψωνάρα του κερατά και το ξέρω). Φορτίζω την ψηφιακή μου. Η Παρασκευή στο γραφείο πέρασε με hansfree στο αυτί και λίγο άγχος.

Ανάμεσα στον Boticelli,τον Michelangelo και τους καλλιτέχνες του δρόμου. Ανάμεσα σε μια σειρά από οίκους μόδας και στυλάτα μαγαζιά. Σε ένα δωμάτιο που ξυπνούσες και έβλεπες τη Santa Maria Del Fiore και νόμιζες ότι ήταν παραμύθι.

Μετά το πέρασμα 3 βδομάδων, ξυπνάω κάθε μέρα και νομίζω πως βρίσκομαι ακόμα εκεί. Γιατί δεν ερωτεύομαι κάθε φορά που ταξιδεύω στο εξωτερικό κι άλλη πόλη, ερωτεύομαι τον ευρωπαϊκό και κοσμοπολίτικο αέρα, τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί, τη γλώσσα τους και τα έθιμά τους. Το βράδυ καμιά φορά νομίζω πως θα φάω τέλειο παγωτό και θα περπατήσω στο Ponte Veccio. Νομίζω πως θα ξυπνήσω και θα πάω να χαζέψω twin set και Dolce Gabbana.

Μαζί μου ταξίδεψε και το κουτάκι της Αμελί.
Για να θυμίσω, το μουσικό κουτάκι-απόκτημα από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, στο Παρίσι, από ένα καλάθι με σουβενίρ, που παίζει το βαλς της Αμελί.
Για τους φαν της ταινίας, είναι ο "νάνος" μου:

Ξεπερνώντας τον εαυτό μου που μοιράστηκα αυτή την εμπειρία στο μπλογκ μου, αφού και μόνο που θυμάμαι ότι οδηγούσα με 140 σε επαρχιακό δρόμο από Siena για Rome προκειμένου να προλάβω την πτήση και να παραδώσω το αμάξι στην πολυσυζητημένη Europcar (αν νοικιάσετε ποτέ αμάξι από κει, υπολογίστε μια ώρα από το χρόνο σας) εντάξει-σταματάω γιατί με ξαναπιάνει η ίδια κρίση άγχους-πανικού, θα επιστρέψω αν είναι δυνατόν και με Siena.

Και με Σιγκαπούρη σύντομα, αν το βαστάει δηλαδή το συγγραφικό μου ταλέντο.

Alone

From childhood's hour I have not been
As others were; I have not seen
As others saw; I could not bring
My passions from a common spring.
From the same source I have not taken
My sorrow; I could not awaken
My heart to joy at the same tone;
And all I loved, I loved alone.
Then- in my childhood, in the dawn
Of a most stormy life- was drawn
From every depth of good and ill
The mystery which binds me still:
From the torrent, or the fountain,
From the red cliff of the mountain,
From the sun that round me rolled
In its autumn tint of gold,
From the lightning in the sky
As it passed me flying by,
From the thunder and the storm,
And the cloud that took the form
(When the rest of Heaven was blue)
Of a demon in my view.

2 και κάτι.

Άρχισα να νιώθω σιγά σιγά αυτό που μου έλεγες. Θυμάσαι;
Αυτό, ξέρεις, με τα χρόνια που περνάνε και ξαφνικά γίνεσαι εικοσιπ..!ωπ! ναι και εκεί τελοσπάντων αρχίζεις να σκέφτεσαι εντελώς διαφορετικά και βρίσκεσαι σε διλήμματα όπως αν κοιμηθώ σήμερα αύριο θα βγω, αν βγω με τι παρέα θα βγω γιατί έχω αρχίσει και κουράζομαι με τους άσχετους και θέλω δικά μου άτομα. Τα άτομα που είναι "δικά" μου, είναι ακόμα εκεί; Και τα άτομα που είναι δικά μας, μήπως έχουν βρει άλλα δικά τους άτομα; Είναι δύσκολο πολύ να προσαρμόζεσαι. Αλλά αυτό επιβάλλει η ηλικία που αποκτάς όσο μεγαλώνεις. Δεν είναι οι αριθμοί. Είναι οι εμπειρίες. Δεν είναι τα άτομα που χάνεις, είναι τα άτομα που πια δε μπορείς να γνωρίσεις. Δεν είναι η αρχή, είναι κάτι κοντά σε ένα τέλμα. Δεν είναι η ανεμελιά, είναι η ρουτίνα. Κι αν δεν ήταν η ρουτίνα δε θα ταν τα λεφτά κι αν δεν ήταν τα λεφτά δε θα ήταν η ανεξαρτησία κι αν δεν ήταν η ανεξαρτησία, θα ήταν ο περιορισμός.
Και κάπου χάνεσαι σε έναν αέναο κύκλο ρουτίνας που παρόλο που είναι ρουτίνα δε μπορείς να βρεις την ηρεμία σου. Την ηρεμία μου τη βρίσκω πλέον με μακρινές βόλτες παρέα με τον Ερρίκο. Ο Ερρίκος είναι ό,τι πιο ευχάριστο έχει προστεθεί στη ζωή μου τον τελευταίο χρόνο, ό,τι πιο αληθινό και σταθερό μέσα στη φρενίτιδα όλως για εναλλαγή. Είναι αυτό που με βοηθάει να σκέφτομαι τι πάει να πει να νοιάζεσαι και να φροντίζεις περισσότερο για κάποιον άλλο παρά για σένα τον ίδιο. Είναι η αίσθηση ότι κάποιος σε περιμένει χωρίς να περιμένει τίποτα από σένα.
Είναι ένα άλλο είδος μοναχικότητας που προστίθεται, αυτό που επιλέγεις εσύ τι θα συμπεριλάβεις στη ζωή σου.
***όταν ο Ερρίκος κάνει κακά του, στους δίσκους παίζει το κάτωθεν...

αποχωρισμός

Σα να ξεκολλούσε το σώμα μου από την ψυχή μου.
Σα να με τραβούσε μια δύναμη μεγαλύτερη από αυτή που είχα συνηθίσει να με ξυπνάει και να με οδηγεί σε σωστές αποφάσεις.
Το σώμα έψαχνε άλλη κατοικία, μακρινή και έψαχνε, καιρό τώρα, αηδίαζε με τους ανθρώπους τριγύρω παρόλο που έκδηλα χαμογελούσε και χάριζε στιγμές του εαυτού του σε ανθρώπους άγνωστης αξίας.
Το μυαλό έφευγε πολύ συχνά αλλά πάντα μαζευόταν γιατί φοβόταν τις αποστάσεις.Εξάλλου ήξερε πως είχε να κάνει με μία δειλή κατά τα άλλα προσωπικότητα. Με αποκαλώ συνειδητά δειλή γιατί παρά το ότι προσπαθώ πάντα να κερδίζω ό,τι αγαπώ πολλές φορές έχω βιαστεί και καταλήγω στο ότι ίσως δεν έπρεπε ποτέ να το αγαπήσω. Είμαι δειλή γιατί διατυμπανίζω πως ό,τι αξίζει στη ζωή είναι ο άνθρωπός σου και η ζεστή του αγκαλιά, μια ωραία βόλτα στην Πλάκα ή οπουδήποτε αλλού στην Αθήνα κι εγώ φεύγω. Δε ξέρω αν τελικά φεύγουν από αυτή τη χώρα οι δειλοί επειδή εδώ δε πολεμούν με τα κτήνη ή αν τελικά είναι δειλοί όσοι μένουν επειδή φοβούνται να γνωρίσουν νέα κτήνη. Οι νέοι τόποι φαντάζουν βροχεροί...
...μια κούπα ξεχασμένη, ένα τσιγάρο μισοσβησμένο, στριφτό, μια κουβέρτα στο πάτωμα, μια ομπρέλα στο μικρό χολ, ένα κρεβάτι στρωμένο και μία μοναξιά.
Μήπως τελικά είμαι καταθλιπτική;
Μήπως αυτά τα παλιομάγαζα έντονης υποτιθέμενης κοινωνικοποίησης δε μου έκαναν σε τίποτα καλό αλλά μόνο κακό;
Σαν μια έκρηξη μαζοχισμού να μείνω μόνη μου,χωρίς την παραμικρή βοήθεια.
Σαν μια πόρτα που μου ανοίχτηκε κι εγώ νομίζω πως είναι ακόμα κλειδωμένη.
Από μακριά, Κυριακές πρωί, θα ονειρεύομαι να προβάλει στο παράθυρο. Κάποιος.
Τι σε νοιάζει ποιος; Αφού στη ζωή μας αυτός ο κάποιος ποτέ δε καταλήγει να είναι ο κάποιος που θέλουμε. Ναι,έτσι το θέλει η ζωή. Εκείνη έτσι τα φέρνει.
Εγώ πιστεύω δεν έκανα τίποτα κι ας είπα ένα ναι. 
Εγώ απλά έκλεισα τα μάτια μου κι ας δάκρυσα είδα πως δε με χωράει πια εδώ.
Δε με χωράει αυτό που κάποτε με γέμιζε. Δε με χωράει γιατί οι απουσίες είναι πολλές κι αν είναι μία για πολλές κάνει.
Κι ύστερα, μεγάλωσα απότομα.
Κι ύστερα, φοβάμαι πολύ.
Κι ύστερα, θέλω να πάρω μαζί μου τον Ερρίκο.
Κι ύστερα, χάνω το όνειρο που είχα μια ζωή, να αποκτήσω ένα Ερρίκο να του δίνω όση αγάπη κρύβω μέσα μου.
***
Κι ύστερα καθυστερώ την επανασύνδεσή μας.
Τυχαία συνάντηση, μοιραίος χωρισμός.


Που ναι τα μάτια σου να δουν αυτό το δειλινό, που ναι τα χέρια σου ν'αγγίξουνε τον ουρανό, κι ήμουν φοιτήτρια, κάποτε στη Φιλοσοφική όταν το άκουγα.

Αναμνήσεις.

                                                                                                                   Amelie

Αντίο.

σε καθετί όμορφο που έζησα στην Ελλάδα.

στα αγαπημένα μου αντικείμενα και πιο συγκεκριμένα μουσικά κουτάκια, καδράκια και ταμπελάκια από μάρκες.

σε κάθε εμπειρία του Σαββάτου, του ενός μήνα ή και λίγο παραπάνω.

σε ψεύτικα συναισθήματα που γέμισαν λίγο κενό στη ζωή μερικών ανθρώπων.

στους πολυαγαπημένους μου γονείς.

στους λίγους και καλούς φίλους.

στον Ερρίκο που θα πάρω μαζί μου.

στα παλιά.

στην Κ. που το μυαλό μου θα γυρίζει κάπου γύρω της.

στον ήλιο και στη θάλασσα που θα κάνω καιρό να δω.

Κι ας νιώθω πως δεν είμαι έτοιμη, κι ας φοβάμαι πολύ, ο άνθρωπος πιστεύω στα δύσκολα τα καταφέρνει καλύτερα.
Αυτό που φοβάμαι είναι μη γυρίσω και είμαι μια άλλη.
Θα μου λείψουν οι βουτιές στο διπλό μου κρεβάτι, οι βόλτες μου στην Πλάκα, οι ανόητες βραδιές σαββάτου που ήθελα να κλειστώ μέσα αλλά και τα ξεσαλώματα σε μπαρ.

Σύγχυση, φόβος, ανασφάλεια.
Κανένα ίχνος δέσμευσης εδώ.
Κι όμως καμία θλίψη.

Deleting...

η πλαστογραφία

στον έρωτα

τιμωρείται

με 

στιγμές.

Ντου νοτ σι

Φρανκεστάιν

και θα μου πεις, εσύ γιατί το είδες και θα χεις και δίκιο.

Μπορείς να το δεις, αν είσαι κουρασμένος από τη δουλειά και θες απλά να χαζέψεις στη μεγάλη οθόνη, αν δεν έχεις προλάβει να πας στο Δαναό να δεις κάτι καλύτερο, αν αυτό που θες είναι να βγεις επιτέλους από την κλεισούρα του γραφείου ή του σπιτιού, αν θέλεις απλά να αφήσεις το μυαλό σου να ξεκουραστεί χαζεύοντας εικόνες  ή ένα σουπερθέαμα στο κάτω κάτω.

Άμα θες, δες  αυτό:

για το οποίο θα σου χω νέα από αύριο ή κι από σήμερα.

Προχωρόντας...

έχοντας απέναντι μου μια φάτσα να με κοιτάει γεμάτη απορία.
Μπαίνοντας σπίτι μετά από ώρες δουλειάς, να ανοίγω την πόρτα του δωματίου μου και να στέκεται εκεί, να με περιμένει.
Αυτό που δε βρήκα στους ανθρώπους; Μία ακατανίκητη ανάγκη να νιώσω και να δώσω φροντίδα;

Ξαφνικά αναρωτιέσαι. Ψάχνεις. Στο μυαλό σου κουβαλάς μόλις 23 χρόνια με τα μισά να υπάρχουν ανεπαίσθητα στη μνήμη σου. Δυσκολεύομαι να γράψω. Φοβάμαι να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι γιατί φοβάμαι να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Φοβάμαι να πω ότι φοβάμαι πλεόν να γνωρίζω ανθρώπους όταν εγώ η ίδια απορούσα με τους ανθρώπους που δε διέθέταν ενέργεια σε άλλους ανθρώπους. Φοβάμαι ότι η ζωή μου τείνει να ευθυγραμμιστεί σε μία γραμμή που θα είναι πάντοτε ευθεία. Οι άνθρωποι θα κρεμιούνται απλά με μανταλάκια. Είναι τα ρούχα που βάζεις για να καλύψεις τις αδυναμίες σου. Ναι, τώρα το σκέφτηκα.Σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι που γνωρίζεις και συναναστρέφεσαι αν δεν έχουν κάτι να σου δώσουν και κάτι να πάρουν, είναι απλά μια επιφάνεια. Είναι οι άνθρωποι-ρούχα! Απλά πρέπει να μάθεις πως βρίσκεις αυτό που σου κάνει, είτε λέγεται φίλος είτε γκόμενος.

Οι σχέσεις βιτρίνες. 
Εξομολογήσεις συναισθημάτων που ποτέ δε θα βρουν ανταπόκριση στην πραγματικότητα και εσύ πάλι να φτύνεις που πίστεψες σε κάτι.
Οι άνθρωποι κολλημένοι σε ένα παρελθόν, σαν να μη ζουν καθόλου το τώρα αλλά να μην είναι σε θέση να κερδίσουν ξανά αυτό που χάθηκε.
Η προβολή.
Το φαίνεσθαι και η ουσία μηδέν.

Άνθρωποι που αναρωτιέσαι πως έπεσες τόσο έξω και χαίρεσαι, αν έπεσες, που το κατάλαβες νωρίς.

Είναι πολλά αλλά έμαθα το delete.

Είναι το πιο υγιές ναρκωτικό

Κι όταν κάποιος δεν έχει τη δύναμη να εκφράσει κάτι, γίνεται ένα τίποτα. Στα μάτια σου να είναι το μηδέν.

Γύρνα το στο μηδέν .

Καλό βράδυ, συμοληρώσατε...

Για λίγο.

Ζήσαμε πάντοτε ἀλλοῦ.

Καὶ μόνο ὅταν κάποιος μᾶς ἀγαπήσει, ἐρχόμαστε γιὰ λίγο

κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον εἴμαστε κιόλας νεκροί.