Η αισιοδοξία μιας πριγκίπισσας

Ξυπνούσα πάντα με ένα χαμόγελο και ανυπομονησία για το τι θα συμβεί την ίδια μέρα, την ίδια μέρα που ζούσα ήθελα να τη ζήσω στ'αλήθεια. Κοιτούσα πάντοτε τους άλλους μες τα μάτια. Γιατί η ματιά τους πίστευα ότι θα γίνει εισιτήριο για να τους ξεκλειδώσω, να τους καταλάβω και πίστευα πάντοτε ότι είναι τόσο σημαντικό να σε καταλαβαίνουν. Το να προσπαθείς να μπεις στη ματιά του άλλου, φαινομενικά, είναι εύκολη διαδικασία και η αναπτυγμένη κοινωνική νοημοσύνη μερικών ορισμένες φορές την καθιστά ακόμη πιο εύκολη. Το να μπορέσεις να καταλάβεις πότε πρέπει να βγεις από αυτή την ανάλυση και το καθρέπτισμα του εαυτού του άλλου σε σένα, είναι αν όχι ένδειξη κοινωνικής νοημοσύνης- ένδειξη του ότι τουλάχιστον έχεις φάει τα μούτρα σου μια φορά για τα καλά οπότε δε χρειάζεται να τα ξαναφάς.
Τα νέα ξεκινήματα

ήταν αυτά που πάντα με φόβιζαν. Και είναι τόσο πολλά. Είναι τόσο πολλά αυτά που πρέπει να αρχίσω. Και εκεί που κάνω την αρχή, κάτι έρχεται να με προσγειώσει ομαλά και να μου θυμίσει ότι η κακοτυχία είναι παράγοντας που πρέπει πάντα να συνυπολογίζεις. Όμως η απαισιοδοξία δε χωράει πια σα σκέψη. Ούτε στις σχέσεις των ανθρώπων πρέπει να χωράει. Πρέπει να προσπαθούμε να έχουμε ό,τι θέλουμε και η περίπτωση να αποτύχουμε να μένει μόνο ως περίπτωση που δε γκρεμίζει την προσπάθεια μας. Η χρονιά που έκανα λάθος επιλογές, η χρονιά που βιάστηκα να δεθώ με ανθρώπους, που βιάστηκα να κρίνω, που κατάλαβα πόσο ψεύτικες ήταν μερικές φιλίες, πέρασε ανεπιστρεπτί.

Το νέο ξεκίνημα θα είναι να μάθω να αγαπάω τον εαυτό μου όσο μπορώ.

Και στην τελική να αγαπάω αυτούς που μ'αγαπούν. Τι πιο όμορφο από το να αγαπάς και να σε αγαπούν και τι πιο άσχημο από το να αγαπάς αυτούς που δε σε αγαπούν και το αντίστροφο!

Κάποτε ήταν όλα απλά. Πλέον είναι όλα καινούργια. Τίποτα δεν είναι δύσκολο ούτε συναισθηματικά ούτε ψυχολογικά. 

Να, το μόνο που με στενοχωρεί...είναι πως μεγαλώνω. Δεν είμαι μεγάλη, το ξέρω. Αλλά φοβάμαι μη μεγαλώσω τόσο που κάνω τις φούσκες που τόσο λατρεύω να κάνω και ο κόσμος με κοιτάει περίεργα, τόσο που οι άλλοι θα έχουν παιδιά και εγώ θα αναλύω ακόμα τις ανθρώπινες σχέσεις, τόσο που θα χορεύω όταν ξυπνάω και το σώμα μου θα θέλει αλλά δε θα μπορεί.

Μέχρι τότε,έχω δευτερόλεπτα, λεπτά. Ώρες και μέρες.

Και χρόνια, γιατί πλέον είμαι αισιόδοξη.

και αυτό!