Χρυσό κουφέτο,μαχαιρώματα,κουτσομπολιά

Ok, είμαι έτοιμη μετά από πολύ καιρό να εκφραστώ όπως θέλω και να πάνε να γαμ@#$% όσοι έχουν μάθει ότι γράφω εδώ και μερικά αληθεύουν λιγάκι. Και να ξερες πόσο θέλω να τα γράψω εδώ,αχ! 

 Πριν δυο μήνες και κάτι, ξεκίνησα μεταπτυχιακό ή μάλλον και μεταπτυχιακό. Για να πω την αλήθεια μου τη μαύρη και την έρμη, δεν είναι κι η καλύτερη εμπειρία. Θέλω να πω ότι, αφενός δυσκολεύομαι να κατανοήσω την ορολογία στο αντικείμενο που έχω επιλέξει να κάνω μεταπτυχιακό γιατί δεν έχει καμία σχέση με τον χώρο των σπουδών πάνω στην τέχνη  που ήδη ανήκω, αφετέρου κάτι γίνεται με το περιβάλλον. Θα μου πεις, δεν είσαι και το πιο κοινωνικό άτομο αλλά θα σου πω κι εγώ ότι αν θες να ξέρεις, έχω υπάρξει και λιγότερο εως καθόλου κοινωνική. Το χειρότερο έχει ήδη συμβεί- είμαι έξω από τα νερά μου. Αρχικά, αρνούμαι να πιστέψω ότι είμαι σε ένα περιβάλλον χρησιμοθηρικό, κατινίστικο και φάσης πρόσεχε που μιλάς και τι λες. Έπειτα, είναι κάτι λίγο και οι καθηγητές που διδάσκουν βάσει της εμπειρίας τους και από τη μια κάθομαι και διαβάζω ακαταλαβίστικα μαθηματικά που κανείς δε μου εξηγεί, από την άλλη είμαι καθηλωμένη επί 3 ώρες να ακούω έναν καθηγητή να μου λέει- επί τρεις ώρες ξαναλέω- ότι έχει γράψει 18 βιβλία και το μάθημα του να περιστρέφεται γύρω από μπουρδέλα και λιμάνια. Γιατί πάντα αυτά πάνε μαζί, μαζί και με λίγο ουϊσκι.

  Μετά είναι το περιβάλλον. Oh shit!!! Μιλάμε για 120 άτομα εκ των οποίων τα 80 είναι στην ηλικία μου και κάτι παραπάνω και συμπεριφέρονται σα να πηγαίνουμε πρώτη μέρα στο γυμνάσιο. Ok, η μία δε με συμπαθεί, η άλλη νομίζει ότι της κλέβω τον γκόμενο και ελάχιστα με μισεί, αν ακόμα δεν έχει σατιρίσει τις μισές μου φωτογραφίες στο φουμπού, η άλλη πάλι νομίζει ότι είμαι χαζή και ξανθιά, μόνο που το πρώτο εξαλείφθηκε κάπου ανάμεσα σε κάτι γνώσεις που αυτή ούτε στον ύπνο της. Μιλάμε, για προβληματάρες απείρου κάλλους γενικότερα. Και τέλος, μιλάμε για μια παρέα που είχα δέσει από την αρχή αλλά μετά πάλι κάτι έκανα και τώρα δε σε είδα δε σε ξέρω. Εκτός κι αν εκπέμπω σήματα αντιπάθειας ή ζήλιας όπου πηγαίνω- πρέπει να το προσέξω. Το περιβάλλον λοιπόν είναι θεϊκό και κάτι παραπάνω. Είναι τόσο θεϊκό που ο ένας κουτσομπολεύει τον άλλο και κάθε ένας ξέρει κάτι παραπάνω για τον άλλο που μπορεί στην τελική και να μην ισχύει. Αρνούμαι να πιστέψω πως κάποια άτομα ήταν τόσο ανώριμα και να μην το είχα καταλάβει εξ αρχής κι έτσι απλά εναποθέτω τι ελπίδες μου σε κάποιο λαϊκό άσμα τύπου δε ταιριάζετε σου λέω για να τη βγάλω καθαρή. Διαφορετικά, θα πρέπει να αναθεωρήσω εντελώς τον τρόπο που σκέφτομαι και να αρχίσω να γίνομαι κυνική. 

  Από την άλλη δεν είμαι πια drama queen. Μπορώ να πω ότι παρόλο που κάθε φορά προβληματίζομαι για τις γνωριμίες μου, είμαι καλά και ίσως μετά από καιρό. Τελικά, δε θέλει μεγάλη προσπάθεια είναι απλά αυτό το διαολεμένο timing που σου φέρνει και σου κάνει άνω κάτω τη ζωή. Και όχι ότι το drama queen το πίστευα ποτέ για μένα αλλά το είχα ακούσει και μου παραφάνηκε υπερ-βόλα για μένα. Όσο να το πεις, δεν έχω πάρει και αγκαλιά τα μαξιλάρια μου να το παίξω γιαγιά.

  Και μην ξεχνάτε, το αντίδοτο, λέγεται Παολάρα, βέβαια καμιά φορά πέφτουμε έξω σε κάποια άτομα και σε κάποιες συμπεριφορές αλλά τουλάχιστον κάτι μένει. Τα cd της, είναι γελοιωδώς ανεβαστικά.

Καλή μας χώνεψη.

Το παιδάκι της ημέρας ή καλύτερα της νύχτας!

Για να μη νομίζετε ότι είμαι μόνο καταθλιπτική.

Υπό κατάλληλες συνθήκες γίνομαι και χαρούμενη.

Α,χαμογελάω κιόλας.

Χεράκια

Την επόμενη φορά που θα φιλήσεις κάποιον που θες πολύ,
κρύψε με τα χέρια σου τα μάτια του και φίλησέ τον.
Μετά, κρύψε το στόμα του και παίξε με τα μάτια του.
Έπειτα, χάΪδεψέ τον απαλά στα μάγουλά του και νιώσε τη ρίγη του.
Τέλος, κατέβασε τα χέρια σου στα πλαϊνά του προσώπου του και δες αν σου χαμογελάει.

Αν έχει χαμογελάσει, πάει να πει ότι νιώθει.

Και το βασικό είναι να νιώθεις.

Να μην είσαι ποτέ με άτομα που δε νιώθουν.

Με λίγα λόγια,

           Νιώσε!

Επιλογές.

για τον άνθρωπο που επιλέγεις να στέκεται δίπλα σου.

για την κρέπα που έφαγες χθες βράδυ αλλά μετά το μετάνιωσες επειδή φούσκωσες.

για τη λωρίδα που επέλεξες και για τη λωρίδα που ευτυχώς δεν επέλεξες να οδηγήσεις.

να μη χαιρετήσεις κάποιον που δε θες να βλέπεις μπροστά σου.

να ακούς καταθλιπτική μουσική.

να ακούς τη συγκεκριμένη μουσική που σου θυμίζει ορισμένες καταστάσεις.

να εμπιστεύεσαι.

να συμπαθείς ένα παιδικό-αντρικό βλέμμα και να του ανοίγεσαι χωρίς να τον ξέρεις καλά.

να διαλέγεις κι όχι μόνο να σε διαλέγουν.

να επιμένεις πεισματικά να μην είσαι δίπλα σε αυτόν που σ'αγαπάει.

να φοβάσαι τους άντρες με μελανά μάτια.

να μη βλέπεις την αλήθεια μπροστά σου.

να αφήνεσαι σε κλάματα και να σέρνεις τη ζωή σου προς τα πίσω.

Οι επιλογές είναι πολλές. Αντίστοιχα με τους ανθρώπους και τις εμπειρίες. Πολλές φορές δεν επιλέγω, απλά αφήνομαι. Νομίζω πως η τύχη μου τα έχει οργανώσει όλα με όμορφο τρόπο. Φοβάμαι να αντιμετωπίσω τα συναισθήματα των άλλων. Φοβάμαι να αντιμετωπίσω μια νύχτα. Νομίζω πως μια μέρα όσα κλείδωσα μέσα μου θα βγουν στην επιφάνεια. Κι όλο αναρωτιέμαι πότε θα ρθει αυτή η μέρα ή η νύχτα-ας είναι και νύχτα-και δεν έρχεται ποτέ. Κοιτάζω μόνο πίσω μου για να μπω στην πολυκατοικία μου, λες και πάντα κάποιος ή κάτι κρύβεται. 

Είναι δύσκολο να μη ξέρεις που βρίσκεσαι. Είναι δύσκολο να μη ξέρεις σε ποιον βρίσκεσαι. Απορώ με τους ανθρώπους που συνεχόμενα επιλέγουν να αλλάζουν ερωτικούς συντρόφους. Αναρωτιέμαι αν έχουν γεννηθεί με τόσο μεγάλη επιθυμία για σεξ, κάτι απίθανο γιατί όλοι την έχουμε έμφυτη και τα επίπεδα που κινείται σε κάθε έναν έχουν μικρές αποκλίσεις, ή αν στ' αλήθεια φοβούνται να αντιμετωπίσουν να έχουν κάτι πιο μόνιμο . Τελικά, ίσως υπάρχει απάντηση. Καθένας από αυτούς έχει τα δικά του προβλήματα ψυχολογικά, οικογενειακά και κυρίως θέματα εμπειριών. Νομίζω πως ανήκω στην κατηγορία με τα θέματα εμπειριών. Αλήθεια, το επόμενο, αν έρθει, πρέπει να είναι στα αλήθεια δυνατό για να καταφέρει να ξεπεράσει τα συναισθήματα και τις εμπειρίες μου. Αρνούμαι άλλωστε κι εγώ η ίδια να τα ξεπεράσω. Είναι η άρνησή μου. Ίσως είναι και τα παραμύθια μου όπως λένε μερικοί. Αλλά αν τα ζούσαν, δε ξέρω αν θα κατάφερναν καν να τα διηγηθούν.

Quote

Η εξέλιξη των πραγμάτων... 


με λέξεις

και από λέξεις.

*από αρχείο του blog μου :)

Να προσέχεις.

Παντού υπάρχει θλίψη.
Οι άνθρωποι θλίβονται γι αυτούς που έχουν χάσει.
Τους εραστές που δεν είχαν ποτέ.
Τους φίλους που έχασαν.
Όλους τους ανθρώπους που τους έκαναν κακό.
Στην αρχή είναι συναίσθημα γεμάτο θρήνο, μετά χάνουν την ικανότητα να ανιχνεύουν τις μυρωδιές.
Συνεπώς τους ανθρώπους, θα έλεγα εγώ.
Κι αυτή, είναι η ασθένεια.