ένα όχι

ήμουν σίγουρη πως ήσουν κάπου εδώ μέσα. Πως με διάβαζες ίσως ή περίμενες κάτι. Ήξερα πως δε μπορούσα να σε πάρω και κρατιόμουν, πρώτη φορά ένιωσα να θέλω να κρατηθώ τόσο πολύ. Φανταζόμουν από την άλλη θλιμμένες εικόνες με ουϊσκι και αποτσίγαρα δίπλα σε ένα εγκαταλελειμμένο ή εκείνο το μπετό, το στρογγυλό, που ποτέ μου δεν κατάλαβα τι σήμαινε για σένα. Κάλυπτε μάλλον τις ώρες της μοναξιάς που ένιωθες από την απουσία μου. Αν την μάζευες σε ώρες θα έβλεπες πόσο μακριά είχε πάει ο ένας από τον άλλο. Ήταν κι αυτό το περίεργο συναίσθημα ότι κάτι μπορεί να σου συμβαίνει που δε με άφηνε να ηρεμήσω και να γείρω στο κρεβάτι, κουρασμένη από το τρέξιμο της μέρας. Η εικόνα πάλι, μέσα στο τρέξιμο για άλλα πράγματα, μιας σακούλας με ψώνια στον ηλεκτρικό, μου θύμιζε την ματαιοδοξία μου και αηδίαζα όλο και περισσότερο με τον εαυτό μου όσο σκεφτόμουν έστω κι αυτά που ξόδεψα και απέναντι μου ο άλλος ζητιάνευε και έξυνε με μανία τις πληγές του με δάχτυλα "στεγνά", ξέρεις... σαν αυτά που έχουν τόσα να σου δώσουν από συναισθήματα αλλά τους λείπει η ζωντάνια σαν κάποιος να τους τη ρούφηξε με το έτσι θέλω. Κι ήταν κι εκείνο το θλιμμένο βλέμμα κι εκείνο το "όχι" της βαριάς καρδιάς, σαν όποτε σ'έβλεπα να μην είχα δύναμη ούτε να σηκωθώ, σα να μου έβαζαν καρφιά στα πόδια και σα να μάθαινες από ένστικτο, κλασικά, τις σημαντικές μέρες της ζωής μου, τις μέρες που κάτι θα άλλαζε στη ζωή μου με κάθε τρόπο. Νιώθω τόσο μόνη. Τόσο ένοχη. Είμαι ένοχη. Παλιά δεν αισθανόμουν έτσι. Τώρα όμως μου πήρες τα όπλα που πολεμούσα. Θα περάσουν οι μέρες, ακόμα θα παίζει το ίδιο τραγούδι στο μπλογκ μου κι ας το έχω αλλάξει τόσες φορές με άλλο. Θα έχω βουτήξει σε θάλασσα πάνω από 30 φορές γιατί ετοίμαζα μεγάλες αποδράσεις. Υπολόγιζα χωρίς τον συναισθηματικό ξενοδόχο...

Ξέρω πως είσαι κοντά. Πάντοτε έκανες τις αποστάσεις να φαίνονται τόσο μικρές μπροστά σε όλα τα άλλα που είχες να μου δώσεις.

Φοβάμαι...

Είναι η λέξη που θέλω να μάθω ακόμα και να μην τη λέω.

Είναι πιο δυνατή από κάθε άλλη ίσως επειδή είναι και τόσο αληθινή. 

Ξέρω πως είσαι χάλια. Ξέρω πως κάτι αγκαλιάζεις με δύναμη. Το Ξέρω. Όπως ξέρω κι ότι δεν είμαι εγώ. Αρκετά.

Αρκετά με το παραμύθι μου, Μελένια. Όνειρα γλυκά...

Η αλήθεια είναι...

...πως σήμερα γιόρταζα.
...πως ελάχιστοι το θυμήθηκαν.
...πως δε μιλάω πλέον με μια φίλη 11 χρόνων.
...πως ξεκίνησα εντατικά το γυμναστήριο.
...πως μου έλειψε η συγγραφή αναρτήσεων και η ανάγνωση ακόμη περισσότερων αναρτήσεων από bloggers.
 Οι βασικές μου αλήθειες. Γιατί γύρω πλέκονται διάφορα ψέματα.
   Ας πιάσουμε το πρώτο. Κοίταξε να δεις, ποτέ δε με ένοιαζε πότε γιορτάζει ο άλλος. Να σου πω την αλήθεια ήταν κάτι σαν το πότε πάει τουαλέτα, άχρηστη για μένα πληροφορία. Αλλά αν θες τη γνώμη μου τώρα που ξέρω ότι έχω γιορτή, ούτε εγώ θα σε θυμηθώ όταν θα έχεις, χα. Και τώρα που μ'έπιασε το εκδικητικό μου, να φτάσω και στο σημείο της πολυπόθητης φιλίας. Δε δείχνω στενοχωρημένη κι ούτε πρέπει να είμαι. Άλλωστε έχω ξανασυζητήσει σχετικά με αυτό το θέμα. Εμένα ή που θα με αντιπαθήσεις τρομερά ή που θα με συμπαθήσεις. Για κακή μου τύχη μπορεί να θέλω να λέγομαι σκληρή ή κακιά αλλά μόνο αυτό δεν είμαι. Λυπάμαι λοιπόν για μια φιλία που χάθηκε έτσι αλλά ξέρω ότι ο χρόνος δε γυρνάει πίσω. Ήμουν ξεκάθαρη - δε θέλω να μου απευθύνεις πλέον το λόγο. Τα βλέμματα για μια στιγμή παγώνουν. Όταν όμως η μία λέει άσπρο και η άλλη μαύρο απέναντι σε άλλες 2 φίλες σας, τότε βρίσκεσαι σε σύγχυση. Δυστυχώς πολλές φορές το παίζω καλή και προσπαθώ να ακούσω τα προβλήματα της άλλης ή να τη βοηθήσω- μεταξύ μας, epic fail. Μην το κάνεις ποτέ. Ο άλλος σε βλέπει ως προστάτη του κι όταν πάει να βρει το δίκιο που νομίζει ότι έχει χάσει, προτάσσει το όνομά σου σα να είσαι η Οσία Αμελί, μεγάλη η χάρη της, γιορτάζουμε κιόλας σήμερα. Όχι άλλες απολογίες λοιπόν. Άσε που βαριέμαι να ασχολούμαι με κουραστικούς ανθρώπους. Εγώ θέλω οι φίλες μου να με αγαπούν τόσο ώστε όταν έχω τις κλειστές μου να μη με κατηγορούν ότι κάτι έχω αλλιώς "είστε μυγιάγγιχτες". 
   Το γυμναστήριο μεγάλο κεφάλαιο. Πηγαίνω δύο εβδομάδες εντατικά και έχω βρει τον εαυτό μου. Μάλλον έκρυβα μέσα μου ένα άτομο με μεγάλη θέληση για γυμναστική, δεν εξηγείται αλλιώς.Κολλητές παιδί μου, εγώ και η προπονήτρια. Προσέχετε βέβαια τους προσαγωγούς γιατί μετά ξεχάστε τα ανοιχτά τα πόδια, θα αραχνιάσει, αν με πιάνετε.
   Ναι ναι ναι. Μου έλειψε αλλά έκλεψε λίγο από τον χρόνο μου το γυμναστήριο. Νέες φιλίες δεν έχω κάνει, μη σας πω ότι αναζητείται φίλη για να καλύψει την απώλεια που νιώθω (ω φευ!).
   Και να τα φιλοσοφικά μου...όποτε είναι ρομαντική η ατμόσφαιρα και δε μυρίζει σαπίλα από τη ζέστη πιάνω ένα βιβλίο του Τομ Ρόμπινς που περιφέρεται εδώ και μέρες και προσπαθώ να βρίσκω τις πιο όμορφες γραμμές του.
   Κάποιες μέρες τώρα χαζεύω, επίσης, και τις όμορφες δημιουργίες από την Κλειώ. Σας βάζω μερικές γιατί πραγματικά έχω κολλήσει και χαζεύω με τις ώρες αυτά που φτιάχνει!
Από τον ιστότοπο: http://www.facebook.com/pages/Cleo-Gkatzeli-Inspirations

Le petite prince! 

2 - 5 = 5

Again....