Παραδόθηκα

  σε μια αδράνεια που μέρα με τη μέρα γίνεται χειρότερη.
Αρνήθηκα να δω την αλήθεια και άφησα πίσω μου κομμάτια που είχαν συνθέσει την προσωπικότητα που λάτρεψα πάνω μου μετά από πολλά χρόνια. Έζησα για λίγους μήνες αυτό που δέχεται τον χαρακτηρισμό του φοιτητή και κατάφερα να κερδίσω τις γνώσεις που με γέμιζαν και με έκαναν να πιστεύω ότι δε θα μείνω στα στενά όρια μερικών ιδιαίτερων μαθημάτων. Μοιράστηκα βόλτες με αργά πλάνα, φωτογράφισα τοπία στο μυαλό μου και μια μέρα...ξύπνησα. Βρισκόμουν κάπου ανάμεσα σε μια μίζερη πραγματικότητα και σε μια αγωνία για το μέλλον. Πώς γίνεται όλα να αλλάζουν μέσα σε λίγους μήνες; Δεν άλλαξαν μόνο τα δικά μου όλα. Προβλήματα υγείας σε γονείς κοντινών μου προσώπων, απομάκρυνση ατόμων που έπρεπε αναγκαστικά να γίνει και μια αποφοίτηση που δεν ήθελα ίσως να γίνει έφτιαξαν το πιο μελαγχολικό τοπίο που θα μπορούσε να συνθέσει ακόμη κι ο πιο μελαγχολικός ζωγράφος τοπίων.
  Παράλληλα, ο χρόνος δε σταμάτησε να κυλά. Αμείλικτος καθώς είναι, αφήνει τα σημάδια του σε κάθε μικρό κομμάτι του εαυτού μου. Νόμιζα πως όλοι οι άλλοι μεγάλωναν την στιγμή που εγώ έμενα μικρή. Όμως συνειδητοποίησα πως μόνο το μυαλό του ανθρώπου μένει "μικρό", κι αυτό επειδή εγκλωβίζεται στα στενά όρια κάποιας μικροαστικής οικογένειας. Το σώμα αναπτύσσεται και μεγαλώνει όπως το μάθεις. Αν δεν το προσέξεις κι αυτό τότε θα υστερεί έναντι του παλιού σε πολλά σημεία. Το ευμετάβλητο της τύχης; Το άφησα τελευταίο. Δεν έχω ρίξει ακόμη την τελευταία μου ζαριά. Αυτή περιμένω να μου βγει καλή για να πάρω λίγο τα πάνω μου. Τότε θα γεμίσω τη σελίδα μου αυτή με όμορφες εικόνες όπως γέμιζα το καλοκαίρι και έφτιαχνα κάδρα στο μυαλό μου. Δεν έχουμε πει τις όμορφες στιγμές να τις σφραγίζουμε σε ένα μπουκαλάκι και να το ανοίγουμε όποτε τις έχουμε ανάγκη;