Μάλλον έχω δίκιο. Τα Χριστούγεννα είναι γεγονός. Τα κιλά που αναμένεται να πάρω εντός ολίγων ημερών είναι επίσης μια αλήθεια καθ'οδόν που ωστόσο δεν κάνει στάση (γιατί; -φακ!) και πως να κάνει άλλωστε από την στιγμή που η κοιλιά μου δεν έχει ξεφουσκώσει καθόλου αυτές τις μέρες. Το ζήτημα δεν είναι η κοιλιά μου όπως φαίνεται. Το ζήτημα είναι το τοπίο. Ναι, είναι αληθινό. Μου θυμίζει χιονισμένο polly pocket της εποχής μου κι εγώ το μικροσκοπικό ανθρωπάκι που κινείται μέσα σ'αυτό.
Εάν διάβαζα παραμύθι θα είχα φανταστεί το εξής: ένα ξύλινο σπίτι με ζεστά χαλιά και κουρελούδες, τζάκι για να ζεσταίνομαι και να τρώω ψητά και ζεστά κάστανα (δικαιολογήστε την λιχούδο), ένα ωραίο κρεβάτι για να βυθίζομαι και ένα σωρό από ταινίες που δεν έχω ξαναδεί. Καθαρή ατμόσφαιρα και πλούσια βλάστηση γιατί βαρέθηκα να αναπνέω Αθήνα τόσο καιρό. Αν ζούσα το παραμύθι θα ήμουν τυχερή για ακόμα μια φορά. Και μη με βρίσετε...ήμουν και πάλι. Κάτι γίνεται με το σύμπαν τελευταία. Δεν είναι να σκεφτώ κάτι αμέσως γίνεται.
Όλα αυτά ξέρετε πως έχουν αξία;
Όταν περιβάλλονται από αγάπη και ζεστασιά, από ενδιαφέρον και αίσθηση της μοναδικότητας. Τότε όλα τα τοπία γίνονται τόσο όμορφα. Το ξέρω πως αυτό το τοπίο είναι από μόνο του τόσο όμορφα χριστουγεννιάτικο, όμως η ομορφιά του είναι ασυναγώνιστη όταν μοιράζεσαι την όψη του με έναν εξίσου όμορφο άνθρωπο. Η ομορφιά είναι γύρω μας, είναι παντού, φτάνει μόνο να την ανακαλύψουμε.
