αλλάζεις

Έπρεπε επιτέλους κάποιος να της το πει.

Σταμάτα να είσαι κακομαθημένη.

Άγγιξε το πιο ευαίσθητο κομμάτι του χαρακτήρα της, αυτό που του άρεσε να παίζει με τους άλλους ανθρώπους και τα συναισθήματά τους.

 # true story

Το κακομαθημένο κορίτσι ξέρει τι θέλει.

Το δείχνει. Απλά ψάχνει να βρει τους τρόπους της.

Madig

19 Αυγούστου

Το μικρό μου δαχτυλάκι ενώθηκε με το δικό του. Ήταν η δική μας pinky promise. Για πάντα ένα μικρό δαχτυλάκι ενωμένο με ένα άλλο εξίσου μικρό δαχτυλάκι. Όλα είναι ρευστά όμως τα δύο δαχτυλάκια κρατιούνται για όσο μπορούν δεμένα. Είναι εκεί ο ένας για τον άλλο. Και ξέρεις τι μου έχεις μάθει;

Δε ζηλεύω και δε ζητάω εκδίκηση. Δεν προδίδω τα συναισθήματα του άλλου. Αγαπάω άρα αναπνέω και αναπνέω όσο σε αγαπάω. Χαίρομαι με την χαρά σου. Σε θαυμάζω και κοιτάω ψηλά. Σε εμπιστεύομαι. Το φλερτ και η επιβεβαίωσή μου είσαι εσύ. Δεν σε κατηγορώ για τίποτα. Απολαμβάνω. Την ύπαρξή σου και μόνο. Όσο αυτό το δαχτυλάκι κρατάει το δικό σου θα είναι ευτυχισμένο.

Το madig. Δε θα αποκαλύψω κανένα μυστικό. Μπορεί και να ξέρω τη σημασία, μπορεί και όχι. Το δικό σας μυστικό. Άκουγα το κομμάτι αυτό και λύγισα. Γιατί είναι κρίμα να τελειώνει κάτι τόσο όμορφο. Κάτι που σε έβγαλε από μια δυστυχισμένη στιγμή της ζωής σου και σε γέμισε αγάπη και έρωτα. Και άκουγα...τι θα μπορούσε να είναι. Η εικόνα της μικρής μου G. να το παίζει στο πιάνο, με έκανε να ταυτιστώ κι αν θες να ξέρεις δεν άντεξα, δάκρυσα. Γιατί ο κόσμος μας γέμισε ανόητες σχέσεις συμφέροντος και ανόητες φωτογραφίες επίδειξης. Δεν είναι έτσι η αγάπη. Αγάπη ήταν τα δαχτυλάκια που κρατούσατε ενωμένα και η σημασία που τους δίνατε.

Πίστεψε με, θα είναι εκεί as soon as he can ή τουλάχιστον τέτοια κατάληξη θα ήθελα να έχει το παραμύθι σας.

Το "πορτραίτο" του αν το έβλεπε, θα δάκρυζε.

Τίποτα σημαντικό δεν τελειώνει έτσι απλά.

Κανένα παραμύθι δε στέκεται στο μέτριο αλλά προχωρά στο όνειρο, δεν παραδίδει την εξέλιξή του στην έκβαση που θέλουν οι κακοί ήρωες. Έτσι δεν είναι; :)

Για την G. και τον N.N.

και λίγη αστερόσκονη από το δικό μου για σας.

Which one is left behind?

They said you're in love again

And I tried to hide my pain

I was buried in my bed

With your pictures in my head

You were living another life

It cuts me like a knife

I hope you understand

I'm the one who's left behind

Tomorrow you'll be gone

And I'll miss you

Yeah I'll miss you

Yeah I'll miss you

They said you're in love againAnd my eyes start to burn

Wherever you are now

I wish you could hear my silent sigh

It's not that I try to blame

It's just kind of a rainy day

I hope you understand

I'm the one who's left behind

Μπούλσιτ

Ωπ, ναι εδώ είμαστε! Όταν ο νόμος του Μέρφι, ο νόμος της ατυχίας και της κακογουστιάς χτυπάει την πόρτα σου.

- Πας στο καρφούρ μέρα Παρασκευή. Γιατί να το κάνεις αυτό dude; Αι γενέαι πάσαι ψωνίζουν για το σουκού λες και θα κάνουν πικνικ ή θα οργανώσουν μπιτσόπαρτο. Κλασικότατος νόμος του Murphy, το γράφω και στα αγγλικά για να δείξω την σοβαρότητα της κατάστασης : δεν πηγαίνω στην ουρά "εώς 10 αντικείμενα" γιατί συνήθως πάνε κάτι γέροι με γιαουρτάκια που και δύο σετάκια να έχουν μέχρι να δουν να βγάλουν λεφτά και να πάρουν ρέστα έχει αλλάξει πελάτη το διπλανό ταμείο πέντε φορές. Άσε που είναι και η καθημερινή τους έξοδος, γιατί να τελειώσει τόσο γρήγορα;; Οπότε λέω να παω στην ουρά που περιμένουν δύο γεμάτα καρότσια, λογικά είχαν να δουν χαρά στο ψυγείο τους πολύ καιρό. Η ουρά των γέρων για πρώτη φορά είχε τελειώσει σε πέντε λεπτά. Δεν ήθελαν να χάσουν το κισμέτ και βιάζονταν μάλλον. Και ξέρεις τι λένε για τους γέρους; Εγώ το λέω για την γιαγιά μου. Άμα υπάρχει ανάγκη (χέσιμο ή φαγητό ή κουτσομπολιό) και ακούνε καλά και περπατάνε γρήγορα και έχουν πάρει όλα τους τα χάπια στην ώρα τους. Και μην στα πολυλογώ, ε, θα έκανα και μισή ώρα για να κόψει μέσα σε όλα το ένα καρότσι τιμολόγιο (+8 λεπτά) και να χτυπηθούν όλα αυτά που είχαν πάρει. Συμπέρασμα: θα πηγαίνω στην ουρά των 10 αντικειμένων.

- 15 μέρες περιορισμό χωρίς αμάξι. Αρχίζεις να ενημερώνεσαι τι παίζει με τα μέσα μεταφοράς και γυρνάς δυο χρονάκια πίσω. Νταξ, δε σε χαλάει και πολύ. Σε ένα λεωφορείο μπήκα μην το κάνουμε και θέμα. Στο κάτω κάτω για την λατρεμένη μου σχολή έπαιρνα αρκετά μέσα. Παραδόξως, φτάνω σε είκοσι λεπτά στη Γλυφάδα, γρήγορα τελικά τα λεωφορεία, άσε που κάνουν σκόνη και κάτι κάγκουρες και πολύ το ευχαριστιέμαι. Αλλά περίμενα 30 λεπτά τις φίλες μου. Δεν με πειράζει να με στήνουν, εγώ πάλι αγχώνομαι όταν στήνω. Πέρασα πολύ ωραία για ακόμη μια φορά. Το νι δεν έπρεπε να το ενοχλήσω γιατί δεν είναι και σωστό να παίρνω τον άλλο να μου κάνει παρέα όσο περιμένω, εκτός κι αν δε ξέρει ότι περιμένω, χοχο. Έτσι λοιπόν έστειλα στην άλλη φίλη μου που νόμιζα πως σίγουρα θα με πάρει. Τελικά εκείνη την μέρα την είχε πάρει η λεκάνη ή μάλλον εκείνη είχε πάρει την λεκάνη αγκαλιά λόγω ασθένειας οπότε πάει κι αυτό. Χέσιμο κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και τι έλεγα; Α ναι, πέρασα πολύ ωραία. Ήπια μία λουξ πορτοκαλάδα και μου την έπεσαν 3 ή 4 ανώμαλοι γέροι. Δύο κοπέλες με κοίταξαν περίεργα γιατί είχα κάτσει οκλαδόν στο παγκάκι και διάβαζα την "αφήγηση στον κινηματογράφο". Να ξέρεις, ο χρόνος που περιμένεις μπορεί να γίνει πάντα πολύ δημιουργικός γι'αυτό πάντα κρύβεται ένα μικρό βιβλίο στην τεράστια τσάντα μου.

- Τρίτο και καλύτερο. Πριν από όλα αυτά και βασικά δε ξέρω γιατί το γράφω τελευταίο είχα πάει στη γουίντ να μου κάνουν τα κουμάντα τους επειδή είναι και πολύ κοντά μου και δίπλα ακριβώς έχει ένα μαγαζί ασύλληπτο. Καθυστέρηση και εκεί. Να χτυπάω το κεφάλι μου που μπήκα. Εν τέλει πέντε λεπτά περίμενα. Και εκεί που μου κάνει ο φίλος μου αυτό που βαριόμουν να κάνω εγώ μέσω τηλεφώνου, (η γουίντ στην ανανέωση είναι πιο αργή κι από όταν παίρνεις το 100 σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης- γράφεις 4-4 τα ψηφία στην κάρτα ανανέωσης και πατάς κάθε φορά την δίεση. Αν κάτι δεν πατήθηκε σωστά την ξανακάνεις όλη από την αρχή. Στα επαναλαμβάνει μέχρι να σιγουρευτεί ότι τα έχεις πατήσει όλα σωστά.) μπαίνει ένας τρελός, στ'αλήθεια τρελός, μου παίρνει την σειρά, λέω εγώ ότι βιάζομαι θα κλείσει το καρφούρ, επιμένει, έρχεται κοντά, βρωμάει αυτή τη σιχαμένη πουκαμισίλα (ιδρώτας σε μη βαμβακερό πουκάμισο), ο πωλητής εκνευρίζεται, τσακώνονται και τελικά καταλήγω πάλι να κάνω περισσότερη ώρα από την κανονική.

- Α, και ένα τέταρτο. Χρωστάω ένα ξεμάλλιασμα σε μια δήθεν γκόμενα που έχει να δει χαρά στα σκέλια της από τότε που την παράτησε ο γκόμενος της και έχει πολύ καιρό πίστεψέ με. Σου έχει τύχει ποτέ να σου τη λέει μια γραφική γκόμενα (κλεμμένο) και να είσαι τόσο χαρούμενη εκείνη την ώρα για να της την πεις κι εσύ; Α, και με το που βλέπει άντρες φίλους σου να επιστρέφει από τον τόπο του λαϊκού της εγκληματικού ρεπερτορίου για να σας σείρει όλους μαζί από τα γενέθλια της δήθεν φίλης της σε μπιτσόμπαρο που παίζει την πιο άθλια μουσική που έχω ακούσει ποτέ. Το μεγαλείο της κακογουστιάς που αυτή πάει για να διασκεδάσει κι εσύ πας για να γελάσεις αλλά και πάλι διασκεδάζεις γιατί είσαι και πολύ χαρούμενος άνθρωπος. Απλά.

Συμπέρασμα: γιατί κάτι μικρές βλακείες να μου σπαταλούν τόσο πολύτιμο χρόνο; Γιατί όταν δεν θες να αργήσεις, συνωμοτούν όλοι και όλα για να σου τη σπάσουν;

Όλα μπορείς να τα σιγοψιθυρίσεις και μη σ'ακούσει κανείς...

Γύρισα πίσω, για μια στιγμή μόνο. Μη με κατηγορήσεις. Είδα κάθε φόβο μου να απλώνεται σε κάθε γωνία του σπιτιού. Ένιωσα το ίδιο κουρέλι με αυτό το αναξιοπρεπές κορίτσι που ένιωθα μήνες πριν. Έφτασα για ακόμα μια φορά στο μηδέν, στο απόλυτο κενό. Ξέρεις πως θα ήμουν; Μία ξεπεσμένη προσωπικότητα. Μια χαζή ξανθιά κοπέλα που βρίσκει ευχαρίστηση στο να κάνει τους άλλους να νιώθουν κάτι και μετά να ξεχνά ότι υπήρξε γι'αυτούς. Έτσι έγινα. Έτσι γίνεσαι όταν αγαπάς ή νομίζεις ότι αγαπάς και δε σ'αγαπάνε. Και αφήνεις τον εαυτό σου να ζει σε ένα ψέμα για χρόνια. Τι κάνεις; Υπολόγισες ποτέ πόσο αναλώθηκες; Τι αξία έχουν οι διακοπές, οι βόλτες, τα σινεμά όταν τα περνάς με έναν άνθρωπο που δεν σε εκτιμά; Χαλιέσαι. Αυτό κάνεις. Άντε γαμήσου. Κι εσύ και όλοι όσοι παίζουν με την ζωή σου. Άντε γαμήσου γιατί στην τελική μόνο το γαμήσι σ'ενδιαφέρει.

Φτάνεις ξαφνικά σ'αυτό που ονομάζεις όνειρο. Είναι το όνειρό σου. Θαυμάζεις. Ερωτεύεσαι. Αγαπάς. Εξαρτάσαι. Και έχεις αυτόν τον γαμημένο φόβο. Αυτή την ηλίθια ανασφάλεια ότι είσαι ηλίθια. Ότι εσύ δε ξέρεις τίποτα. Είσαι απλά αντικείμενο. Και νομίζεις ότι είσαι λίγη γι'αυτό που θαυμάζεις. Μήπως έχεις και ψυχολογικά προβλήματα; Γιατί κατάφερες να στριμώξεις σε μια βραδιά αναμνήσεις χρόνων. Άντε γαμηθείτε αναμνήσεις. Γιατί το μόνο που κάνετε είναι να σπαταλάτε χρόνο και να δίνετε αξία σε κάτι που είχε αξία πολύ παλιά. Σαν ένα ρούχο. Όταν το αγοράζεις έχει μια τιμή. Όταν το φορέσεις, η τιμή αυτή παύει να ισχύει. Και κανείς δεν πρέπει να γυρνάει σε ξαναφορεμένα ρούχα.

Αξιοπρέπεια. Η μοναδική αξία που δε μπορώ να βρω. Ντροπαλή είμαι ή αξιοπρεπής; Είμαι κυκλοθυμική πάντως. Στο έχω ξαναπεί. Ξέρω τι νιώθω και μόνο να ήξερες πόσο με βοηθάει αυτή η γνώση. Με γεμίζει. Όμως οι ανασφάλειες γυρίζουν σαν κακοφτιαγμένα ζάρια που τα ρίχνεις και δείχνουν πάντα το ίδιο ζευγάρι αριθμών.

Και ξέρεις... οι άνθρωποι φεύγουν, αλλάζουν, μεγαλώνουν άλλοι μικραίνουν. Ζούσες δίπλα σε ανθρώπους που τώρα έγιναν μικρές κουκίδες και νόμιζες πως κοντά τους ένιωθες οικεία λόγω συνήθειας όμως όλα είχαν ξεθωριάσει. Και ξέρεις τι είναι η οικειότητα; Δεν είναι τελικά τα χρόνια ούτε η συνήθεια. Είναι το να σε κοιτάζω και η σκέψη μου να είναι πιο βαθιά από το βλέμμα μου. Να ακουμπήσω τις βλεφαρίδες σου και τα μάτια σου να με εμπιστευτούν τόσο που να συνεχίσουν να με κοιτάνε μέχρι να φτάσουν στην πιο ανατριχιαστική μου σκέψη.

Βαριές σιωπές.

Ασήκωτες σακούλες για τα άχρηστα γεμάτα ιαχές κι ο χρόνος να στέλνει δελτία τύπου για τις καινούργιες ρυτίδες μου.

Στη σκέψη μου, ένας ήσυχος παφλασμός της θάλασσας.

Χάνομαι και παράλληλα δε θέλω να χαθώ.

Κι είσαι εδώ. Θα είσαι για πάντα εδώ, το υποσχέθηκες.

Και θα φύγεις. Κι όταν φύγεις, δε θα είμαι εκεί να σε χαιρετήσω. Θα κλείσει ό,τι πιο όμορφο έχω. Και κυρίως ό,τι πιο ειλικρινές. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν ή προσπάθησαν να με κοροϊδέψουν, η ειλικρίνεια λύνει την πιο βαριά σιωπή και δημιουργεί την σιωπή αυτή που όλοι θέλουν να νιώσουν αλλά δε μπορούν. Την σιωπή της απόλυτης ευτυχίας, της ατέρμονης αγάπης και του έρωτα που δεν ακυρώνεται σε καμία έκφανση της καθημερινότητας. Η σιωπή μου σου μιλάει αυτή τη στιγμή. Νίωσε την.

Γλυκιά εξάρτηση

Μη φοβάσαι να φοβάσαι (.)

Μην τρομάζεις όταν σε αγκαλιάζω τόσο δυνατά. Δεν είμαι αδύναμη απλά φοβάμαι μη σε χάσω.

Μη φεύγεις από την αγκαλιά μου όταν κοιμάμαι γιατί με ξυπνάς.

Η αγάπη μου δεν είναι μόνο "μη".

Είναι τα πατουσάκια που τρίβονται στα δικά σου πριν πουν την τελευταία καληνύχτα.

Είναι η ανάγκη να σε νιώσω όσο πιο δυνατά γίνεται.

Είναι  η ένταση της καρδιάς όταν το πάθος γίνεται πιο έντονο.

Ο χρόνος κυλάει όπως δεν κυλούσε ποτέ.

Το αυτοκόλλητο περιμένει στην ίδια ξαπλώστρα, εκεί που θα ξανασυναντηθούμε. Ελπίζω να μην έχει ξεθωριάσει καμιά ακρούλα.

Ξέχασα, ήταν στρογγυλό. Μια αέναη έλξη, ένας συνεχής κύκλος συναισθημάτων και εμπειριών. Ποτέ δεν έκανα σωστούς κύκλους με τον διαβήτη. Ποτέ δεν ένιωθα ότι έκλειναν.  Νιώθω πως ποτέ δε θα ξεθωριάσει. Ποτέ.

Αρχή

Δε ξέρω αν έχετε πονέσει πολύ εσείς που το διαβάζετε, ναι, πολύ, είτε ποιοτικά είτε ποσοτικά γιατί τελευταία μαθαίνω κι άλλες υποκατηγορίες εκτός από αυτές που γνώριζα. Τις τελευταίες μέρες αναγκάστηκα να κλείσω τον χώρο που λάτρεψα όσο τίποτε άλλο τους τελευταίους φοιτητικούς μου μήνες. Τον χώρο που μου θυμίζει κάθε στιγμή ότι υπήρξα φοιτήτρια, ότι έζησα εμπειρίες που δε θα ξαναζήσω προφανώς αλλά θα μπαίνω και θα διαβάζω τις υποτιθέμενες θεωρίες που ανέπτυσσα με αφορμή κάποια από αυτές.

Βρίσκομαι στην αρχή μιας νέας ηλικίας. Όλοι λένε ότι είμαι πολύ δυνατή ωστόσο ήδη έχω βρει τις αδυναμίες μου. Δε διανοούμαι το γεγονός ότι δεν είμαι φοιτήτρια. Θέλω την Φιλοσοφική μου, θέλω να ξυπνήσω στις 7 το πρωί για να πάω στο κυλικείο να περάσω από τα τραπεζάκια τα κόκκινα, να ακούσω καμιά συζήτηση ιστορικών, να μπω στο αμφιθέατρο και να χαζεύω στο πρώτο μισάωρο ποιος μπαίνει, να κρατάω σημειώσεις και να ψωνίζω φοιτητικά ρούχα. Ναι, φοιτητικά ρούχα γιατί αν βρω δουλειά τι θα φοράω; Τίποτα ξενέρωτα συντηρητικά. Κι όσο δε μπορώ αυτές τις σκέψεις τόσο γυρίζουν στο κεφάλι μου όλη την ώρα. Δε μπορώ να με ξεβολεύουν, είναι γεγονός.

Γονείς να τα έχουν παίξει για ακόμα μια φορά με τις πράξεις μου και γονείς συντηρητικοί οπότε διπλό το κακό και άδεια για να πάω μέχρι το περίπτερο, που λέει ο λόγος, σα να ήμουν και πάλι στην τρίτη λυκείου.

Απαλλαγή από έναν φόβο. Όταν αισθάνεσαι πια να μην αγαπάς αλλά να φοβάσαι αυτό που αγάπησες. Και φόβος για κάτι καινούργιο. Γιατί όλες οι καταστάσεις που ζούμε δεν έχουν νόημα αν πρώτα απ'όλα δεν τις φοβόμαστε. Πρέπει να ρισκάρουμε. Ρισκάρουμε να ερωτευτούμε, ρισκάρουμε να απαντήσουμε σε ένα τηλεφώνημα. Ειδικά σε αυτό. Μπορεί να κρέμεται ολόκληρη ιστορία πίσω από αυτό.

Μαθαίνουμε να αγαπάμε. Να αγαπάμε σωστά, να σεβόμαστε, να μη φοβόμαστε να πούμε αυτό που νιώθουμε. Πάνω απ'όλα ο άνθρωπός μας είναι φίλος μας. Κι έτσι χτίζεται μια νέα αρχή. Κι όλα είναι νέα. Κι αφήνουμε πίσω τα παλιά. Και προσπαθούμε να είμαστε δυνατοί. Γιατί όλα είναι έντονα κι αυτά που γράφω είναι ασυνάρτητα. Σταματάω. Όπως ξέρει πολύ καλά να σταματά μερικές φορές και ο χρόνος. Με σταματά.

Μοναξιά ή μοναδικότητα;

Δε θέλω να προκαλέσω, δε θέλω να στενοχωρήσω, δε θέλω να νευριάσω, δεν δεν δεν. Γενικά δε θέλω να προκαλέσω συναισθήματα. Μπορώ να μην σκέφτομαι για ένα διάστημα; Μπορώ να μην αισθάνομαι τίποτα; Γίνεται ό,τι συμβαίνει στη ζωή μου να μην συμβαίνει τόσο έντονα; Μπορώ να μην πονάω με τον πόνο του άλλου; Μπορώ να μη χαίρομαι τόσο με την χαρά του άλλου;

Τελικά όλα ξέσπασαν στην καταναλωτική μου μανία. Με πιάνει μερικές φορές τον χρόνο και συνήθως με ξετινάζει. Πως καταφέρνω και κάνω και τα ταξίδια μου είναι άξιο απορίας. Αν ήμουν υπουργός οικονομικών θα είχαμε πτωχεύσει προ πολλού. Ευτυχώς με έπιασε στις εκπτώσεις και τουλάχιστον μπορώ και ξεσπάω με τις ώρες σε υλικά αγαθά που μου δίνουν προσωρινή χαρά.

Ξέρεις τι είναι να έχεις την χαρά σου και η χαρά αυτή να έχει προέλθει από λύπη; Μέσα σε ένα βράδυ. Μέσα σε λίγες ώρες και με εντελώς διαφορετική εξέλιξη της κουβέντας να αρχίζεις να ζεις το παραμύθι σου. Δεν καταλαβαίνετε. Το ξέρω. Ούτε κι εγώ καταλαβαίνω. Ούτε θέλω να καταλάβω. Θέλω να το ζήσω. Αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι σε κάθε κουβέντα και δε μπορώ να πιστέψω σε τίποτα και κανέναν. Όταν βλέπεις γκόμενους να έχουν γκόμενα και να μιλάνε από δω κι από κει και να "καυλαντίζουν", όταν βλέπεις γκόμενες να έχουν τον γκόμενό τους αλλά με την αιτιολογία ότι κάποια στιγμή δε τους φέρθηκαν καλά να τον κερατώνουν - γιατί οι γυναίκες είμαστε και εύκολα θύματα - τότε τι συμπέρασμα βγάζεις; Κι αν μερικοί ζουν κάθε βράδυ το παραμύθι τους;

Ευτυχώς η καρδιά μου δεν πέφτει ποτέ έξω. Δεν με έχει προδώσει ποτέ. Το παραμύθι μου δε ξέρω αν θα έχει αίσιο τέλος όμως ξέρεις πόσο το λατρεύω; Λατρεύω κάθε δευτερόλεπτό του, μετράω στιγμή την στιγμή για να μην χάσω καμία. Θέλω να θυμάμαι την αρχή του παρόλο που δεν έχω καλή μνήμη. Θέλω να θυμάμαι τα έντονα σημεία του. Θέλω να κλείνω τα μάτια και να ονειρεύομαι ότι βρίσκομαι πιο μέσα κι απ' όσο βρίσκεται η ηρωίδα του παραμυθιού.

Έλλειψη.

Δε ξέρω αν την έχω νιώσει ποτέ με τόση αγωνία και τόση λαχτάρα. Οι μέρες θα περνούσαν βασανιστικά αν δεν είχα περάσει για ακόμα μια φορά τις πανέμορφες διακοπές με τις κολλητές μου. Αυτές που κάθε χρόνο με ανανεώνουν και με κάνουν να ζω όλες τις αγαπημένες μου συνήθειες. Να ζαλίζομαι, να πίνω όσο θέλω, να μη με νοιάζει ο χρόνος και να συζητάω ατέλειωτες ώρες σα να βρίσκομαι στο sex and the city. Το λατρεύω αυτό το γυναικείο. Και χαίρομαι που με τις φίλες μου νιώθω τόσο γυναίκα.

Όμως η έλλειψη...

...και να ξερες πόσο θέλω τώρα να γεμίσω. Να αρπάξω το ραβδάκι μου και να έρθω λίγες μέρες πιο κοντά. Να νιώσω λίγο από το άρωμά σου, λίγη από τη φροντίδα σου που δε θα έλεγα ότι προσφέρεις γενναιόδωρα ενώ εσύ την προσφέρεις. Πόσο αχάριστη γίνομαι; Συγχώρεσέ με, θέλω τόσο πολλά να σου "κλέψω" που δε γίνεται να μην είμαι αχάριστη. Ξέρω πως κάνω λάθος. Ακόμα είσαι κλειδωμένος. Στο μυαλό μου είναι μονίμως η λέξη "θέλω". Μ'αρέσει που έστω και μια στιγμή δεν έχω σκεφτεί πως δεν θέλω. Λατρεύω, ακόμα και σε αυτή την αψυχολόγητη φάση που βρισκόμουν, τις μεταπτώσεις μου. Λατρεύω το γεγονός ότι άρχισα να ζηλεύω, με υγιές τρόπο θέλω να ελπίζω. Λατρεύω που έχω αυτή την αγωνία και την επιθυμία.

Και όσο φέρνω στο μυαλό μου το μουτράκι το γλυκό, τα ματάκια, τα χειλάκια, την μυτούλα ξεχνάω ό,τι κι αν  με νευριάζει λόγω των φόβων μου. Το ξέρω πως κάποια στιγμή θα καταλάβεις ότι είμαι "ψ" γιατί όταν θέλω , θέλω πολύ. Σπάνια θέλω τόσο πολύ. Ίσως και πρώτη φορά. Κι από ό,τι φαίνεται αυτό το πολύ, πολλοί άνθρωποι δεν το αντέχουν ή κι αν το αντέξουν σε θεωρούν δεδομένη. Ευελπιστώ όμως να το μάθω αν μου συμβεί κάτι τέτοιο. Μιλάω πολύ ανοιχτά και τρομάζω. Ξέρεις όμως τι είναι να θέλω να πω τόσα πράγματα και να φοβάμαι; Ξέρεις τι είναι να υποφέρω επειδή πέρασε ένα λεπτό και δε σου μίλησα; Και σήμερα νιώθω πιο μόνη μου από ποτέ. Σήμερα ξέσπασα σε ένα σωρό μαγαζιά για να σκοτώσω την μοναξιά που μου προκλήθηκε. Δε φταις εσύ. Φταίει ο οργανισμός μου που σε ζητάει συνέχεια σαν ναρκωτικό. Και είναι τόσο ωραίο όταν το παίρνω. Ηρεμώ.

Η παρακάτω εικόνα με ηρεμούσε κάθε ξημέρωμα, μετά από κάθε ξενύχτι μου στη Σαντορίνη. Ήταν η στιγμή που έβλεπα την αληθινή μοναξιά και χαμογελούσα.΄Ήθελα να περάσω να της πω : "Νιώθω κι εγώ τόσο μόνη αν και ερωτευμένη" όμως θα ήταν σα να της χαλούσα την μοναξιά. Και η μοναξιά κάθε ανθρώπου είναι δική του. Δεν πρέπει να του τη στερείς ούτε να του την καταστρέφεις. Κι η κολλητή μου αυτόν τον καιρό θέλει να γίνει Ροβινσώνας Κρούσος, ας γίνει. Η γιαγιά τώρα. Και που ξέρεις; Μπορεί η μοναξιά της, να της άρεσε. Όπως μ'αρέσει εμένα. Πρόκειται για μαζοχιστικό σύμπτωμα. Νομίζω ότι είμαι μόνη μου. Και καμιά φορά το πιστεύω. Το πιστεύω για να μην φοβάμαι. Και γιατί να της χαλάσω μια τόσο όμορφη μοναξιά; Μπορεί κι εκείνη να ήταν ερωτευμένη.

Την επόμενη μέρα εξάλλου δεν ήταν μόνη της. Είχε συγγενείς και εγγόνια μαζί της και, ίσως,  να ήταν και ο έρωτάς της μαζί της.

Ξέρεις ποια είναι η μοναξιά μου; Η μοναξιά μου είναι αυτή που σκέφτομαι μόνο εσένα. Είναι μοναδική. Και κλείνομαι και σε επιζητώ. Αυτή είναι η μοναξιά μου.