Η ζωή στα χρόνια του κορονοϊού

Η κορονοπερίοδος.

Νόμιζα ότι μετά θάνατον γιαγιάς, δύσκολα θα βρω το θάρρος να ξαναγράψω. Σα να άδειασα τα πάντα μου και να μηδένισα τη ζωή μου. Ήταν ομολογουμένως μεγάλο το σοκ για να επιστρέψω στην καθημερανοητότητά μου. Ναι, έτσι όπως τη γράφω. Ξέρετε καμιά φορά, χρειάζεται στη ζωή μας να συμβεί ένα σημαντικό γεγονός, δεν είναι απαραίτητο να σχετίζεται με απώλεια αγαπημένου προσώπου, αρκεί να είναι κάτι το οποίο έχει μεγάλο αντίκτυπο στη ζωή μας και στη ψυχική μας κατάσταση. Είναι τότε που συνειδητοποιείς πόσο ασήμαντα είναι όλα και πόσο άδικα μπορεί να σκάμε για μικρής σημασίας πράγματα, πόσο χρόνο και ουσία δίνουμε σε αυτά ενώ δε θα πρεπε.

Δεν είμαι από τα άτομα που υποστηρίζουν τη μη σκέψη, σίγουρα όχι (είναι η δεύτερη δικλείδα του μυαλού μου αυτή). Νομίζω όμως ότι στη συγκεκριμένη περίοδο που διανύουμε, είναι ό,τι καλύτερο να ξεκουράσουμε το μυαλό μας και να μείνουμε σπίτι δημιουργικά. Τι εννοώ δημιουργικά. Δημιουργικό έχω να δω τον εαυτό μου από τότε που ήμουν φοιτήτρια. Τότε που για κάποιο απροσδιόριστο λόγο είχα τρομερή έμπνευση να σκέφτομαι διαφορετικά από τον υπόλοιπο κόσμο, να κάνω διαφορετικά πράγματα και να βρίσκω τον εαυτό μου εξαιρετικά γοητευτικό, ω ναι. Όπως έχει πει και ο Όσκαρ Ουάιλντ οι άνθρωποι χωρίζονται όχι σε καλούς και κακούς αλλά σε βαρετούς και γοητευτικούς. Είναι η καταλληλότερη περίοδος να γίνετε και να γίνουμε γοητευτικοί, γιατί μη νομίζετε όσο και να έχετε διαβάσει στη ζωή σας, όση μουσική κ αν έχετε ακούσει, όσο κι αν έχετε ταξιδέψει, όσο διαφορετικούς ανθρώπους κι αν έχετε συναναστραφεί, υπήρξε μια περίοδος που απλά αφιερωθήκατε στην καθημερινότητα της δουλειάς και της οικογένειας, στη ρουτίνα σας. 

Ας ξανανοίξουμε βιβλία ξεχασμένα, ας ξαναδούμε ταινίες με αστεράκια στο Danao, ας ψάξουμε να βρούμε σκηνοθέτες, ας ψάξουμε να βρούμε ό,τι δε προλαβαίναμε πριν. Ας χαζέψουμε παλιές φωτογραφίες κι ας θυμηθούμε στιγμές με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Όχι για να στενοχωρηθούμε που δεν είναι μαζί μας πια αλλά για να νιώσουμε ότι είναι σα να είναι εδώ.

Καραντίνα, σπίτι έρωτας, α ναι είχα συνηθίσει να γράφω εδώ όταν κάτι διατάρασσε την ψυχική μου ηρεμία ή τελοσπάντων όταν αισθανόμουν αυτό το παραπάνω του φυσιολογικού. Καθημερινά λοιπόν δουλεύω σα να μην έχει αλλάξει τίποτα, απλά δε πηγαίνω στο γραφείο, δουλεύω όμως ποιοτικά με απόλυτη προσήλωση, ναι είμαι εκεί που με αφήσατε - δε με έχουν φωνάξει από κανένα μουσείο ή από καμία πινακοθήκη - σαφώς σε λίγο καιρό δε θα θυμάμαι καν πως είναι ένας τέτοιος χώρος, είναι κ αυτή η θεωρία που έχω αν αγαπάς κάτι πολύ ή κάνε το ως το τέλος ή καθόλου. 

Θα επιστρέψω. Θέλω λίγο ζέσταμα στο γράψιμο ακόμα, είχα καιρό. Προς το παρόν αφήνω εδώ ένα τραγούδι του Στάη Δρογώση "Ήρθες αργά" και το αφιερώνω στην πολυαγαπημένη μου γιαγιά που καμιά φορά έρχεται στον ύπνο μου και μου θυμίζει πως ήταν μαζί της, παρέα στο καθιστικό και μου ψιθυρίζει "καλώς τα μάτια μου", "σου έχω κάνει ένα φαί" και άλλα τέτοια όμορφα.

Επίσης, για όσους δε το γνωρίζετε, αρκετοί καλλιτέχνες έχουν δημιουργήσει βίντεο ζωντανά μέσω facebook στα οποία παίζουν κιθάρα και τραγουδούν, ό,τι πιο όμορφο.

Απολαύστε :)