Μελάνι σουπιάς με ριζότο παρτ#1

Λυκαβηττό ή βασιλικά κτήματα;

Ή παραλία κάτω από τον ήλιο με 30 βαθμούς να βρέχει τα πόδια μας η θάλασσα;

Ή να πάρουμε το αμάξι και να δούμε;

Ό,τι κι αν διαλέξω ό,τι κι αν σκεφτώ όλα ξεκινούν από ένα μόνο πράγμα. 

Το χαμόγελο.

Το φιλί σε κάθε τρία σκαλοπάτια.

Τον ιδρώτα που στάζει ανάμεσα σε Γάλλους και Κινέζους αλλά καθόλου δε μας νοιάζει.

Τον Monsieur minimal να ακούγεται στο αμάξι.

Οι φωτογραφίες οκλαδόν στο πάτωμα , ασπρόμαυρες με κάμερα τύπου polaroid.

Τα βιβλία του Κάφκα που χαζεύουμε στη βιβλιοθήκη.

Το πικάπ που ακόμα δεν έχουμε χρησιμοποιήσει.

Αρκεί ένα κλικ 

εντάξει, και ένα πάτημα.

***************************

Για το βιβλίο που ευτυχώς ακόμα δεν έχω ολοκληρώσει. 

Με ρωτάς...

γιατί γράφω τόσα ερωτικά ενώ είμαι μόνη μου. 
γιατί πιστεύω τόσο πολύ στον έρωτα αφου φαίνεται πολλές φορές να τον κατηγορώ.

Να σου πω το γιατί.

Γιατί πιστεύω ότι πρέπει πάντα να είμαστε ερωτευμένοι. Ερωτευμένοι με τον εαυτό μας, με τη ζωή μας, με το σκύλο μας ή τη γάτα μας. Να φτιάχνουμε όμορφες εικόνες, να φανταζόμαστε παραλίες και αλάτι πάνω στο σώμα μας όταν πλησιάζει το καλοκαίρι, να νιώθουμε παιδάκια όταν φοράμε το μαγιώ μας και αράζουμε σε μια ταβέρνα με ένα παρεό ριγμένο πάνω μας. Να λέμε καλημέρα και να πιστεύουμε ότι η μέρα μας θα είναι στα αλήθεια καλή. Να είμαστε ερωτευμένοι κατά μία έννοια που λίγοι μπορούν να καταλάβουν. 
Να ξέρουμε πως κάθε μέρα που περνά είναι μοναδική. Ο χρόνος άλλωστε είναι αμείλικτος και κανείς δε μπορεί να τον σταματήσει. Γιατί λοιπόν να σταματούν άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο μας, την ίδια μας τη ζωή; Γιατί θα πρέπει να μας στερούν το χαμόγελο;
Γιατί ακόμη περισσότερο θα πρέπει να αλλάζουμε τον εαυτό μας για ανθρώπους που δε μπήκαν στη διαδικασία να αλλάξουν στο ελάχιστο τον δικό τους;
Έπειτα είναι κι η εμπιστοσύνη μια μορφή χαράς. Να εμπιστεύεσαι τον άνθρωπο είτε τον έρωτα είτε τον φίλο, που έχεις δίπλα σου. Να βλέπεις τραπέζι και να είναι τραπέζι κι όχι οι λέξεις ενός Κυνόδοντα που θα πλάσει ο κάθε άσχετος.
Να θυμάσαι πως στη ζωή, ό,τι παίρνεις δίνεις. 
Αυτό που έδωσες και ποτέ δεν πήρες πίσω, σύντομα κάποιος θα βρεθεί να το αναπληρώσει.
Και αν εσύ ένιωσες καλά με τον εαυτό σου, θα είναι ακόμα πιο δυνατό απ το προηγούμενο ακόμα κι αν στην αρχή δε μπορείς να το δεις.
Να είμαστε με άτομα που μας κάνουν να χαμογελάμε. 
Που μας λένε καλημέρα και το εννοούν. Που σέβονται το χρόνο μας που τόσο πλουσιοπάροχα τους προσφέρουμε. Να σέβονται το εγώ μας και να μην το αφήνουν να γίνει ένας εγωισμός.
Να εκτιμάμε την ειλικρίνεια. Απ την αλήθεια κανείς δεν έχασε και δε χάθηκε.
Κι όταν ακούς πολλά ,  να περιμένεις λίγα.
Κι όταν ακούς "εγώ τα έχω λύσει, τα έχω καλά με τον εαυτό μου", να είσαι έτοιμος για τα χειρότερα και έτοιμος να φύγεις την ίδια στιγμή.
Να μάθεις να φεύγεις από τοξικούς ανθρώπους και από αυτούς που υπεραναλύουν τα πράγματα γιατί είναι τσιγκούνηδες στα συναισθήματα. Σαν γεωργοί που σπέρνουν για να θερίσουν, μαζεύουν τη σοδειά, βγάζουν χρήματα να περάσουν και ίσως να περισσέψουν και μετά δε ξέρουν τι να τα κάνουν γιατί δεν έχουν πουθενά να δώσουν.

Να χαμογελάς γιατί δεν υπάρχει κάτι που να κερδίζει τον άλλο περισσότερο από ένα χαμόγελο.
Να ντύνεσαι όμορφα όσο μπορείς. 
Να ξυπνάς νωρίς να προλαβαίνεις τον ήλιο και να μην αναλώνεσαι στη νύχτα, τη νύχτα κυκλοφορούν αυτοί που ντρέπονται να σε γνωρίσουν στο φως της μέρας.
Να νιώθεις όμορφη και γεμάτη αυτοπεποίθηση. 
Τίποτα παραπάνω.

Να είσαι ο εαυτός σου!

Let the spring

Για τα πρώτα λουλούδια της άνοιξης, για το πρώτο πρωινό φιλί χωρίς πάπλωμα από πάνω, για την πρώτη βόλτα στην παραλία ξυπόλητοι, για τον πρώτο καφέ με εφημερίδα στο ακριανό τραπεζάκι, για το πρώτο κοκτέιλ με cranberries, για το πρώτο κούρεμα του σκύλου μας, γιατί μπαίνει η άνοιξη και έχουν αλλάξει όλα.

και ακούμε Monsieur Minimal , περιμένοντας την επόμενη του συναυλία.

Για πεδιλάκια είναι ακόμα νωρίς...