Απ τις λίγες φορές που πιάνω αγκαλιά το λάπτοπ, που καίει τόση ώρα πάνω στο σώμα μου, και είναι όπως όταν ξεκινούσαμε να γράψουμε την έκθεση που μας είχαν βάλει οι δάσκαλοι για το σπίτι. Δε ξέραμε πως να ξεκινήσουμε. Όλες οι ιδέες βρίσκονταν στο κεφάλι μας κι όμως για λίγη ώρα παλεύαμε να βρούμε τον "πιασάρικο" πρόλογο. Κι ύστερα από το άγχος της αρχής, φτάναμε κάπου στο τέλος, σα να είχαμε συγγραφικό οίστρο. Κάπως έτσι γέμισα με σκέψεις τόσες που ούτε κι εγώ πίστευα πως θα κάνω, νιώθοντας την ανάγκη να τις βγάλω από μέσα μου, χωρίς να ξέρω από που να ξεκινήσω. Ας ξεκινήσω λοιπόν μ αυτό (ανακούφιση προλόγου!), αυτό το να βγάζουμε από μέσα μας.
Το βιβλίο που επέλεξα να ξαναδιαβάσω αυτό το σαββατοκύριακο ήταν "Η αγάπη" του Λέο Μουσκάλια. Φιγουράριζε πολύ στα καταστήματα Public , καθώς είδα την Πέμπτη που είχα πάει να διαλέξω την επόμενη τροφή μου. Σκέφτηκα ότι το έχω ξαναδιαβάσει όμως η ανάγνωσή του αυτή τη φορά ήταν εντελώς διαφορετική από την ανάγνωση της πρώτης. Έτσι κατάλαβα και συνδύασα πως είναι η ανάγνωση ενός ανθρώπου, την πρώτη φορά και πως ενδεχομένως θα ήταν μια δεύτερη, χωρίς ωστόσο να μπορώ να εξηγήσω αν είναι στο χέρι μας ή αν δύναται με κάθε τρόπο ένας άνθρωπος να αποτελέσει αντικείμενο ανάγνωσης από το άλλο άτομο πάνω από μία φορά. Γυρνώντας τις σελίδες του βιβλίου, έβγαζα κάθε τόσο το μολυβάκι και υπογράμμιζα, χρυσόψαρο θα με φώναζε η μνήμη αν είχε φωνή, μη τυχόν και χάσω γραμμή από όσα με εξέφραζαν. Ήταν αδιανόητο το πως σε κάθε 5-6 σελίδες μια φράση του αποτελούσε για μένα κίνητρο για σκέψη και σχηματισμό εικόνων και ταύτισης με πραγματικές καταστάσεις. Ο καθένας σαφώς μπορεί να το διαβάσει με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Όπως ακριβώς και την αγάπη. Οι αναγνώσεις της είναι πολλές και παίρνουν αρκετές φορές τίτλους ευγενείας. Άλλες πάλι φορές, δημιουργούνται αναγνώσεις αοριστολογίας ή θολότητας. Για να μάθει λοιπόν κάποιος την αγάπη πρέπει να ζήσει σ αυτή.
Σ αυτό το σημείο να σας ενημερώσω, με μεγάλη μου χαρά, ότι κάποιες σκέψεις είναι δικές μου (μετά την ανάγνωση) κι ότι το βιβλίο βρίσκεται στον πάτο μιας βαλίτσας που βαριέμαι να τακτοποιήσω, οπότε αν τα λέω σαν τον φίλο Μπουσκάλια θα τα λέω επειδή με έπεισε τόσο που κατάφερε να με κάνει να τα θυμάμαι.
Έλεγα λοιπόν ότι πρέπει να ζήσει μέσα σ αυτή. Δεν αγαπάμε κεραυνοβόλα, ωριμάζουμε μέσα στην αγάπη(συγχωρήστε με αυτό έτσι ακριβώς το έλεγε). Αγάπη λοιπόν θα είναι όλες αυτές οι πράξεις που θα μας οδηγήσουν στο να αγαπήσουμε έναν άνθρωπο. Στην πορεία της δημιουργίας αυτού του συναισθήματος θα γεμίζουμε απορίες, αμφιβολίες που όμως θα βρίσκονται πάντα υπό το πέπλο της εμπιστοσύνης προς το πρόσωπο που θέλουμε να αγαπήσουμε. Αυτός που έχει λιγοστή πίστη, θα έχει και λιγοστή αγάπη γιατί η τέλεια αγάπη είναι αυτή που προσφέρει τα πάντα και δεν περιμένει τίποτα. Η απαίτηση του να περιμένεις συγκεκριμένες συμπεριφορές από το άλλο άτομο σου δημιουργεί μάλλον την εικόνα που θα θελες εσύ να έχει ο άλλος παρά την πραγματική εικόνα του άλλου. Έτσι κινδυνεύεις να δημιουργήσεις συναισθήματα που εσύ θα ονομάζεις αγάπη ή έλξη απέναντι στον άλλο. Όταν η έλξη φύγει, η λέξη αγάπη για σένα θα έχει πάρει λάθος τροπή. Θα έχεις μπει πάλι στο τρυπάκι να χρησιμοποιήσεις τη λέξη αγάπη με λάθος τρόπο. Όσο κι αν αυτά ακούγονται όμορφα ή βασικά, ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που δημιουργούν τέτοιες σχέσεις χωρίς ανταλλάγματα. Βλέπουμε την αγάπη σα τη δουλειά μας που αν δεν εισπράξουμε ό,τι μας αναλογεί για τον κόπο μας, παραιτούμαστε. Είναι αστείο όμως να περιμένεις αντάλλαγμα κι ακόμα πιο αστείο να περιμένεις να σου επιστραφεί ό,τι έχεις να δώσεις. Ο άνθρωπος που ίσως ζητήσεις τα ανταλλάγματα, ενδεχομένως κάποια στιγμή να στα δώσει, όμως αυτό θα είναι πιο αστείο γιατί θα έχεις πιέσει έναν άνθρωπο να σου ανταποδώσει αυτό που γι αυτόν χτιζόταν και ωρίμαζε σταδιακά. Ακόμα και μέσα από λάθη. Ακόμα και μέσω μη θεμιτών συμπεριφορών. Η σχέση που θα ωριμάζει μέσα από λάθη μοιάζει να είναι πιο δυνατή από μια σχέση που δε δοκιμάστηκε ποτέ. Είναι πραγματικά θαυμάσιο να παρακολουθείς την υπομονή των ανθρώπων και τη θέληση τους να αγαπηθούν, να βοηθά ο ένας τον άλλο να βγάλει στην επιφάνεια όμορφες και άσχημες πτυχές του χαρακτήρα του, καλλιεργώντας τις όμορφες και διώχνοντας τις άσχημες. Είναι κι αυτό μια μορφή επιβεβαίωσης. Όταν βλέπεις τον άλλο να παλεύει, επιβεβαιώνεις ότι δεν έχασες τον χρόνο σου, είναι μεγαλύτερη αυτή η επιβεβαίωση από κάθε υλικό δώρο σα μορφή επιβεβαίωσης ή όμορφων λέξεων. Έχοντας αποδεσμευτεί από το παρελθόν του άλλου, κι εσύ που αγαπάς και ο άλλος που δέχεται και επιστρέφει την αγάπη, ασταμάτητα ανακαλύπτεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις. Μόνο έτσι μπορείς να δώσεις στη λέξη αγάπη τη ζωντάνια που τη διακατέχει σα συναίσθημα. Από τη στιγμή που η σχέση δε θα οδηγεί προς εσένα, από τη στιγμή που θα έχεις μια σχέση που δε θα οδηγεί το άλλο πρόσωπο στον εαυτό του, τότε η αγάπη αυτή ακόμα κι αν φαίνεται ο πιο σίγουρος δεσμός σου δεν είναι αληθινή αγάπη. Γιατί δεν αφοσιώνεται σε ένα αδιάκοπο γίγνεσθαι σα την αληθινή αγάπη. Όταν για οποιοδήποτε λόγο η αγάπη αυτή παύει να υπάρχει, τότε η αγάπη γίνεται κουραστική, αγωνιακή και είναι καταδικασμένη να σβήσει. Φθείρεται κι αυτό που μοιάζει σαν αρχή είναι το τέλος.
Τι γίνεται όταν ένας από τους πρωταγωνιστές αρνηθεί να αλλάξει.
Σ αυτή την περίπτωση υπάρχει το ενδεχόμενο ένας από τους δύο να αρνηθεί να αλλάξει ή να προσαρμοσθεί στη συμπεριφορά του άλλου. Έτσι είναι ανώφελο να μιλάμε για αγάπη. Κι εδώ αναρωτιόμαστε, είναι η φυγή αγάπη; Ο Μπουσκάλια λέει ναι, γιατί αν αυτός που αγαπά στέκεται στο δρόμο του άλλου, τότε πια δεν τον αγαπά. Κι εκεί σταμάτησα να διαβάζω και κολύμπησα περίπου 15 λεπτά ασταμάτητα. Και σκεφτόμουν χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι ήθελε να πει αυτή η φράση. Τι σημαίνει να μη σε αγαπούν πια. Τι σήμαινε στέκεται στο δρόμο του άλλου. Και μετά από αρκετές ώρες, είδα τι σημαίνει στέκομαι. Δε προχωράω. Η πλήρης άρνηση να δεχθώ να φθαρώ ψυχολογικά για τον άλλο , να δω τον άλλο μου εαυτό που προέκυψε από τον άνθρωπο που πήγα να αγαπήσω και να τον κάνω πέρα. Να προσαρμοστώ, να αγωνιστώ για την αγάπη. Η παραδοχή ότι κανείς δεν αντέχει να είναι ο εαυτός του αλλά μόνο κάποιος άλλος, ένας άλλος, ένα ξένο σώμα που εμάς που αγαπάμε δε μας ταιριάζει. Κι έτσι ναι... το άτομο που αγαπά φεύγει.
Κι αυτό ήταν αγάπη;
Σ'αυτό δε μπορώ να σας απαντήσω ακόμα. Δεν έχω μάθει γιατί είμαι μόλις 25, πολλοί λένε και 26 αλλά εμένα με φοβίζει ο ένας αριθμός μετά του 5. Νομίζω όμως ότι θα είμαι σε θέση να απαντήσω καποια στιγμή, μπορεί η αγάπη να μην είναι μοναχικό συναίσθημα σαν τον έρωτα και να χρειάζεται αλληλεπίδραση, όμως το πρόσωπο που κατακλύζεται από αγάπη ακόμα κι αν ο δέκτης δεν ανοίγει τις πόρτες του, μαθαίνει από το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας : αρχικά αν άξιζε ή όχι (κι εδώ μπαίνουν οι έννοιες φυγή- επιστροφή) κι αν αυτό τελικά ήταν αγάπη.
Φυσικά το πρόσωπο που αγαπά δε μένει πάντα ακλόνητο. Η απουσία του προσώπου που θέλει του δημιουργεί λάθος εικόνες αρκετές φορές και τον οδηγεί στην πίεση, το άγχος και την παρορμητική έκφραση λέξεων υβριστικών ή μη - ανάλογα με το επίπεδο κάθε φορά του ατόμου- . Το πρόσωπο που δε θέλει να αγαπήσει (πια ή στη συγκεκριμένη φάση) ενισχύει ακόμη περισσότερο τον εγωισμό του και χαίρεται που αποχώρησε από την αγάπη γιατί θεωρεί αυτή την έκφραση καθημερινή πρακτική που απέφυγε, νιώθοντας ότι έτσι πήρε τη σωστή απόφαση. Η αυτοσυγκράτηση τον κάνει να αισθάνεται σπουδαίος ενδεχομένως και άμοιρος ευθυνών. Όμως επειδή ένας από τους δύο είχε την ευθύνη, αυτό δε θα απενοχοποιήσει τον άλλο. Ο δήθεν "άμοιρος ευθυνών" έχει ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη. Να προστατεύσει όσα μέχρι τότε είχε πρεσβεύσει και δια της απουσίας μόνο η αγάπη δε πρεσβεύεται, αντιθέτως βασιλεύει ο εγωισμός και τα τείχη προστασίας που υψώνει μόνο κάποιος που δε θέλησε ποτέ τον άλλο, γι αυτό έχει και τη δύναμη να το κάνει, ή κάποιος που αγάπησε στο παρελθόν(παλεύοντας για εκείνη την αγάπη) και απογοητεύτηκε ή καλύτερα έχασε.
Πήγε όμως 2.30.
Κι αύριο δουλεύουμε.
Καλό ξημέρωμα.
