Κάπως έτσι με ένα ποίημα του Μιχάλη Γκανά, το ακόλουθο:
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ
Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει
μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή
δεν αξίζει τον κόπο.
Επειδή σ' αγάπησα και σ' αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά,
δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,
κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.
Επειδή περνάς δύσκολες μέρες
σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς
που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω
τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,
δε θα πει πως δεν έχουμε
μοίρα στον ήλιο, έχουμε
τη δική μας μοίρα.
Επειδή πότε είσαι άνθρωπος
και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας
ψωμάκια μικρά της αποδημίας
κι ελπίζουνε τα παιδιά μας
σε καλύτερες μέρες.
Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι
και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι
για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,
μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,
αν αλλάζαμε θα ' μαστε πάλι
δυο άγνωστοι και θ' αρχίζαμε
απ' το άλφα.
Τώρα ξέρουμε πού πονάς
πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,
διακοπή αίματος και κρυώνουν
τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό
να φορτίσει πάλι τα μέλη
με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.
Επειδή είναι δύσκολο ν' αγαπάς
και δυσκολότερο ν' αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο
για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά
και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη
κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά
και καμένα, θέλοντας ο καθένας
να 'ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο
και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή και όλα μαζί στην ανάγκη,
δε θα πει πως εγώ δε μπορώ
να γίνω κάτι απ' όλα αυτά ή και όλα μαζί,
κι αν είναι να περάσω
μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–
ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.
Γυάλινα Γιάννενα, 1989
επειδή είναι δύσκολο ν' αγαπάς και ακόμη δυσκολότερο να μοιράζεσαι. Επειδή είναι δύσκολο να συγχωρείς και ακόμη δυσκολότερο να συγχωρείς τον ίδιο άνθρωπο για καιρό, επειδή είναι δύσκολο να παραδέχεσαι και ακόμη δυσκολότερο να αλλάζεις για έναν άνθρωπο, επειδή η καρδιά σου δεν αντέχει πολλά και δοκιμάζεσαι μέρα με τη μέρα με κάθε άνθρωπο που περνά απ τη ζωή σου, δυσκολεύεσαι κάθε φορά να γίνεις αυτό που είσαι.Χάνεις την ουσία σου, την καθαρή ουσία σου σαν κοπέλα και σαν γυναίκα, σαν άνθρωπος.
Κάποτε μάθαινες να φεύγεις και έπειτα βρέθηκες να σε κατηγορούν για ανωριμότητα και έλλειψη συναισθημάτων.
Κάποτε άφησες κάποιον να σου φερθεί άσχημα, ασκώντας βία και ξεφτιλίζοντας την αξία του έρωτα στα μάτια σου. Κι ύστερα στάθηκες και τυχερή, είδες πως στ' αλήθεια είναι να ανήκεις κι ας πόνεσες στο τέλος που αποχωρίστηκες κάτι σπουδαίο.
Επειδή είναι δύσκολο να βρεις τον άνθρωπο σου, κάνοντας σχέδια για το μέλλον, ανασαίνοντας την ανάσα του, ξυπνώντας στην αγκαλιά του, λατρεύοντας τη μυρωδιά του, χάσιμο στα μάτια του το βλέμμα σου,δε πάει να πει πως θα εθελοτυφλείς.
Η μεγαλύτερη απόδειξη ενός έρωτα ότι υπήρξε , είναι η εξέλιξή του δηλαδή η αγάπη. Δύσκολο να το εκφράσει κανείς , ακόμα πιο δύσκολο να το εξελίξει.
Δύσκολο να παλεύει κανείς για σένα όταν δεν έχεις δύναμη να παλέψεις για τον εαυτό σου. Δύσκολο πολύ να σε αγαπήσει πάνω απ'όλα γι αυτό που είσαι και όχι γι αυτό που θα ήθελε στη ζωή του να έχει.
Είναι δύσκολο ν'αγαπάς πίστεψέ με.
Είναι δύσκολο να θυσιάζεις δέκα λεπτά από το πρωινό σου ξύπνημα προκειμένου να φτιάξεις πρωινό στον άλλο, είναι δύσκολο να φρενάρεις την παρορμητικότητα των "κολλητών" σου προκειμένου να είσαι σωστός απέναντι στην άλλη. Είναι δύσκολο να θέλεις να κοιμάσαι και να ξυπνάς με τον ίδιο άνθρωπο, να τον φροντίζεις και να τον εμπιστεύεσαι. Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από το φθόνο των ανθρώπων που δε μπόρεσαν να έχουν κάτι που πας να αποκτήσεις. Είναι δύσκολο να δίνεις το 100% του εαυτού σου. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να βρεις τον άνθρωπο που θα πίνει 10 μπύρες μαζί σου κρατώντας σε αγκαλιά και χαμογελώντας - εύκολο είναι να βρεις τον άνθρωπο που μαζί σου θα μοιράζεται στιγμές ερωτικές αλλά τις μπύρες θα τις πίνει με την παρέα του. Εύκολο επίσης να βρεις τον άνθρωπο που συμπτωματικά θα σε συμπεριλάβει στη ζωή του, δύσκολο αυτόν που θα θέλει όλο το βράδυ τη δική σου εικόνα σε μια φωτογραφία και παρεπιπτόντως θα συμμετάσχει στις ομαδικές. Εύκολο να βρεις τον άνθρωπο που θα ξεκινάει την πρόταση του 5 φορές τη μέρα "μα είσαι χαζή" , δύσκολο να βρεις τον άνθρωπο που θα σου δίνει τις γνώσεις του κάνοντας σε να νιώθεις ξεχωριστή.
Γι αυτό στη ζωή πρέπει να είσαι δυνατός. Κυρίως πρέπει να ελέγχεις τα συναισθήματά σου και να δίνεσαι όταν πραγματικά αξίζει να δοθείς. Οφείλεις στον εαυτό σου το σεβασμό των άλλων και την κατανόηση σε πολλά θέματα που εσύ ο ίδιος ή η ίδια δε μπόρεσες ποτέ να εξηγήσεις.
Ο άνθρωπος σου, σου είπα ποιος είναι ; Κάποιος που θα σε κάνει να χαμογελάς. Κι αυτό τα λέει όλα. Όπως έλεγα και παλιά, οι σχέσεις έχουν γίνει ένα ατελείωτο ψέμα. Είναι καλύτερη η μοναχικότητα παρά η σχέση που δοκιμάζεται. Η αγάπη, η πανάκριβη αγάπη είναι αυτή που συγχωρεί, που συμμορφώνεται με τη ζωή δύο ανθρώπων. Είναι αυτή που έχει ως προτεραιότητα την ψυχική υγεία του ατόμου που δέχεται την αγάπη όσες θυσίες κι αν επιβάλλει αυτός ο θεσμός. Πονάει ο άλλος, πονάς κι εσύ. Λυπάται ο άλλος, λυπάσαι κι εσύ δε κλείνεις απλά τα μάτια για να σε πάρει ο ύπνος.
Κι όπως σου είπα, αυτό είναι δύσκολο. Είναι πανάκριβο. Δεν ήθελα να σου πω πολλά κι όμως το μέρος που βρίσκομαι τώρα με αυτό το αεράκι να με φυσά είναι τόσο ωραίο για σκέψεις.
Καμιά φορά όπως ανεβαίνω πάνω στις σελίδες, νομίζω πως γράφω ασυναρτησίες. Νομίζω πως αν τώρα σου γράψω εδώ πόσο άσχημα νιώθω με δύο εικόνες χαραγμένες στο μυαλό μου, θα σου έχω γράψει ασυναρτησίες.
Ασυναρτησία θα είναι να σου πω πως όταν στ αλήθεια δεν υπάρχεις για έναν άνθρωπο, καμιά φορά μπορείς να το δεις και σε εικόνα. Βλέπεις ο μαγικός κόσμος του facebook πιάνει καμιά φορά επιτυχημένες λήψεις φωτογραφιών, θυμίζοντας αυτό το "μη υπαρκτό".
Χαμογελάς και εξακολουθείς να είσαι κάτι καλύτερο από χθες.
Και θυμάσαι πως όσο αφελής κι αν υπήρξες, είσαι αυτό που δε μπορείς να αλλάξεις. Είσαι παιδί. Τα παιδιά πρέπει να χαμογελούν.
Βάλτε λοιπόν τα γυαλάκια σας και συνεχίστε.
Από το Reconstructing Harry που απόλαυσα σήμερα.
