Μια Γαλλίδα στο Μανχάταν.

Γιατί να τη δείτε:

1. γιατί το λέω εγώ.

2. γιατί παίζει η Audrey Tautou.

3. γιατί αν είσαι άντρας, ίσως μάθεις να συμπεριφέρεσαι κάποια στιγμή σαν Άντρας.

4. γιατί θα φύγεις και θα έχεις γελάσει.

5. γιατί πλέον λειτουργούν τα θερινά σινεμά.

6. γιατί έχει κάτι από φιλοσοφία.

7. γιατί έχει καλή σκηνοθεσία.

8. γιατί έχεις καιρό να δεις καλή ταινία.

9. γιατί είναι γαλλική.

10. και γιατί έχει κάτι από Σόπενχαουερ, συγκεκριμένα αυτό:

Η ζωή μπορεί να συγκριθεί μ’ ένα κομμάτι κεντητό ύφασμα, που στο πρώτο μισό ο άνθρωπος το βλέπει απ’ την καλή του μεριά και στο δεύτερο μισό από την ανάποδη.

Η δεύτερη μεριά δεν είναι τόσο ωραία, αλλά είναι πιο εποικοδομητική, γιατί βοηθάει τον άνθρωπο να δει πώς συνδέονται μεταξύ τους τα νήματα.

Και τότε ίσως καταλάβεις πως η ζωή είναι περίπλοκη κι εμείς μπλεκόμαστε σ'αυτά που μας έχει πλέξει. Αν φοβόμαστε να αρπάξουμε το νήμα, τότε φοβόμαστε να ζήσουμε.

Amelie, the movie

Για όσους ακόμα δεν την έχουν δει.

Υπάρχουν ακόμα περιθώρια.

όχι βέβαια στο θερινό cine Ψυρρή γιατί μας τελείωσε, αλλά εδώ:

Εγώ, άργησα, γιατί πάντα αυτά που μ'αρέσουν φοβάμαι να τα κάνω.

Σήμερα. :)

Καλή προβολή!

Που παίζεται

Τριανόν Filmcenter

Διεύθυνση:Κοδριγκτώνος 21 και Πατησίων 101

Τηλέφωνο:210 8222702, 210 8215469

Παρασκευή

20 Ιουνίου 2014,

ώρες: 21:00, 23:10

Σάββατο

21 Ιουνίου 2014,

ώρες: 21:00, 23:10

Κυριακή

22 Ιουνίου 2014,

ώρες: 21:00, 23:10

Δευτέρα

23 Ιουνίου 2014,

ώρες: 21:00, 23:10

Τρίτη

24 Ιουνίου 2014,

ώρες: 21:00, 23:10

Firenze

Όταν σταματάς τη δυστυχία, νομίζω γνωρίζεις πολύ καλά πως να σταματάς και την ευτυχία και να μην την αφήνεις να σε προσπεράσει.

Την Πέμπτη λοιπόν που την άλλη μέρα θα ήταν Παρασκευή και την Δευτέρα θα ήταν του Αγ. Πνεύματος, έπεσε στο τραπέζι η πρόταση.
Φλωρεντία.Ναι.Γυρνάω απ'τη δουλειά. Βάζω τα ρούχα σε ένα σκισμένο σάκο (δεν είμαι δήθεν, ήταν σκισμένος). Βάζω τα καινούργια ρούχα που είχα αγοράσει στον ίδιο σάκο (μόλις σου απέδειξα ότι δεν είμαι δήθεν,είμαι ψωνάρα του κερατά και το ξέρω). Φορτίζω την ψηφιακή μου. Η Παρασκευή στο γραφείο πέρασε με hansfree στο αυτί και λίγο άγχος.

Ανάμεσα στον Boticelli,τον Michelangelo και τους καλλιτέχνες του δρόμου. Ανάμεσα σε μια σειρά από οίκους μόδας και στυλάτα μαγαζιά. Σε ένα δωμάτιο που ξυπνούσες και έβλεπες τη Santa Maria Del Fiore και νόμιζες ότι ήταν παραμύθι.

Μετά το πέρασμα 3 βδομάδων, ξυπνάω κάθε μέρα και νομίζω πως βρίσκομαι ακόμα εκεί. Γιατί δεν ερωτεύομαι κάθε φορά που ταξιδεύω στο εξωτερικό κι άλλη πόλη, ερωτεύομαι τον ευρωπαϊκό και κοσμοπολίτικο αέρα, τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί, τη γλώσσα τους και τα έθιμά τους. Το βράδυ καμιά φορά νομίζω πως θα φάω τέλειο παγωτό και θα περπατήσω στο Ponte Veccio. Νομίζω πως θα ξυπνήσω και θα πάω να χαζέψω twin set και Dolce Gabbana.

Μαζί μου ταξίδεψε και το κουτάκι της Αμελί.
Για να θυμίσω, το μουσικό κουτάκι-απόκτημα από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, στο Παρίσι, από ένα καλάθι με σουβενίρ, που παίζει το βαλς της Αμελί.
Για τους φαν της ταινίας, είναι ο "νάνος" μου:

Ξεπερνώντας τον εαυτό μου που μοιράστηκα αυτή την εμπειρία στο μπλογκ μου, αφού και μόνο που θυμάμαι ότι οδηγούσα με 140 σε επαρχιακό δρόμο από Siena για Rome προκειμένου να προλάβω την πτήση και να παραδώσω το αμάξι στην πολυσυζητημένη Europcar (αν νοικιάσετε ποτέ αμάξι από κει, υπολογίστε μια ώρα από το χρόνο σας) εντάξει-σταματάω γιατί με ξαναπιάνει η ίδια κρίση άγχους-πανικού, θα επιστρέψω αν είναι δυνατόν και με Siena.

Και με Σιγκαπούρη σύντομα, αν το βαστάει δηλαδή το συγγραφικό μου ταλέντο.