2 και κάτι.

Άρχισα να νιώθω σιγά σιγά αυτό που μου έλεγες. Θυμάσαι;
Αυτό, ξέρεις, με τα χρόνια που περνάνε και ξαφνικά γίνεσαι εικοσιπ..!ωπ! ναι και εκεί τελοσπάντων αρχίζεις να σκέφτεσαι εντελώς διαφορετικά και βρίσκεσαι σε διλήμματα όπως αν κοιμηθώ σήμερα αύριο θα βγω, αν βγω με τι παρέα θα βγω γιατί έχω αρχίσει και κουράζομαι με τους άσχετους και θέλω δικά μου άτομα. Τα άτομα που είναι "δικά" μου, είναι ακόμα εκεί; Και τα άτομα που είναι δικά μας, μήπως έχουν βρει άλλα δικά τους άτομα; Είναι δύσκολο πολύ να προσαρμόζεσαι. Αλλά αυτό επιβάλλει η ηλικία που αποκτάς όσο μεγαλώνεις. Δεν είναι οι αριθμοί. Είναι οι εμπειρίες. Δεν είναι τα άτομα που χάνεις, είναι τα άτομα που πια δε μπορείς να γνωρίσεις. Δεν είναι η αρχή, είναι κάτι κοντά σε ένα τέλμα. Δεν είναι η ανεμελιά, είναι η ρουτίνα. Κι αν δεν ήταν η ρουτίνα δε θα ταν τα λεφτά κι αν δεν ήταν τα λεφτά δε θα ήταν η ανεξαρτησία κι αν δεν ήταν η ανεξαρτησία, θα ήταν ο περιορισμός.
Και κάπου χάνεσαι σε έναν αέναο κύκλο ρουτίνας που παρόλο που είναι ρουτίνα δε μπορείς να βρεις την ηρεμία σου. Την ηρεμία μου τη βρίσκω πλέον με μακρινές βόλτες παρέα με τον Ερρίκο. Ο Ερρίκος είναι ό,τι πιο ευχάριστο έχει προστεθεί στη ζωή μου τον τελευταίο χρόνο, ό,τι πιο αληθινό και σταθερό μέσα στη φρενίτιδα όλως για εναλλαγή. Είναι αυτό που με βοηθάει να σκέφτομαι τι πάει να πει να νοιάζεσαι και να φροντίζεις περισσότερο για κάποιον άλλο παρά για σένα τον ίδιο. Είναι η αίσθηση ότι κάποιος σε περιμένει χωρίς να περιμένει τίποτα από σένα.
Είναι ένα άλλο είδος μοναχικότητας που προστίθεται, αυτό που επιλέγεις εσύ τι θα συμπεριλάβεις στη ζωή σου.
***όταν ο Ερρίκος κάνει κακά του, στους δίσκους παίζει το κάτωθεν...