αποχωρισμός

Σα να ξεκολλούσε το σώμα μου από την ψυχή μου.
Σα να με τραβούσε μια δύναμη μεγαλύτερη από αυτή που είχα συνηθίσει να με ξυπνάει και να με οδηγεί σε σωστές αποφάσεις.
Το σώμα έψαχνε άλλη κατοικία, μακρινή και έψαχνε, καιρό τώρα, αηδίαζε με τους ανθρώπους τριγύρω παρόλο που έκδηλα χαμογελούσε και χάριζε στιγμές του εαυτού του σε ανθρώπους άγνωστης αξίας.
Το μυαλό έφευγε πολύ συχνά αλλά πάντα μαζευόταν γιατί φοβόταν τις αποστάσεις.Εξάλλου ήξερε πως είχε να κάνει με μία δειλή κατά τα άλλα προσωπικότητα. Με αποκαλώ συνειδητά δειλή γιατί παρά το ότι προσπαθώ πάντα να κερδίζω ό,τι αγαπώ πολλές φορές έχω βιαστεί και καταλήγω στο ότι ίσως δεν έπρεπε ποτέ να το αγαπήσω. Είμαι δειλή γιατί διατυμπανίζω πως ό,τι αξίζει στη ζωή είναι ο άνθρωπός σου και η ζεστή του αγκαλιά, μια ωραία βόλτα στην Πλάκα ή οπουδήποτε αλλού στην Αθήνα κι εγώ φεύγω. Δε ξέρω αν τελικά φεύγουν από αυτή τη χώρα οι δειλοί επειδή εδώ δε πολεμούν με τα κτήνη ή αν τελικά είναι δειλοί όσοι μένουν επειδή φοβούνται να γνωρίσουν νέα κτήνη. Οι νέοι τόποι φαντάζουν βροχεροί...
...μια κούπα ξεχασμένη, ένα τσιγάρο μισοσβησμένο, στριφτό, μια κουβέρτα στο πάτωμα, μια ομπρέλα στο μικρό χολ, ένα κρεβάτι στρωμένο και μία μοναξιά.
Μήπως τελικά είμαι καταθλιπτική;
Μήπως αυτά τα παλιομάγαζα έντονης υποτιθέμενης κοινωνικοποίησης δε μου έκαναν σε τίποτα καλό αλλά μόνο κακό;
Σαν μια έκρηξη μαζοχισμού να μείνω μόνη μου,χωρίς την παραμικρή βοήθεια.
Σαν μια πόρτα που μου ανοίχτηκε κι εγώ νομίζω πως είναι ακόμα κλειδωμένη.
Από μακριά, Κυριακές πρωί, θα ονειρεύομαι να προβάλει στο παράθυρο. Κάποιος.
Τι σε νοιάζει ποιος; Αφού στη ζωή μας αυτός ο κάποιος ποτέ δε καταλήγει να είναι ο κάποιος που θέλουμε. Ναι,έτσι το θέλει η ζωή. Εκείνη έτσι τα φέρνει.
Εγώ πιστεύω δεν έκανα τίποτα κι ας είπα ένα ναι. 
Εγώ απλά έκλεισα τα μάτια μου κι ας δάκρυσα είδα πως δε με χωράει πια εδώ.
Δε με χωράει αυτό που κάποτε με γέμιζε. Δε με χωράει γιατί οι απουσίες είναι πολλές κι αν είναι μία για πολλές κάνει.
Κι ύστερα, μεγάλωσα απότομα.
Κι ύστερα, φοβάμαι πολύ.
Κι ύστερα, θέλω να πάρω μαζί μου τον Ερρίκο.
Κι ύστερα, χάνω το όνειρο που είχα μια ζωή, να αποκτήσω ένα Ερρίκο να του δίνω όση αγάπη κρύβω μέσα μου.
***
Κι ύστερα καθυστερώ την επανασύνδεσή μας.
Τυχαία συνάντηση, μοιραίος χωρισμός.


Που ναι τα μάτια σου να δουν αυτό το δειλινό, που ναι τα χέρια σου ν'αγγίξουνε τον ουρανό, κι ήμουν φοιτήτρια, κάποτε στη Φιλοσοφική όταν το άκουγα.

Αναμνήσεις.

                                                                                                                   Amelie