Μπαίνει ίσως και η καλύτερη εποχή του χρόνου. Η πιο μελαγχολική, η γενεσιουργός αιτία σκέψεων, αποφάσεων ενώ για πολλούς η αρχή μιας νέας εποχής επαγγελματικά και συναισθηματικά. Και φυσικά, δε θα μπορούσε να λείπει από όλο αυτό, μια ωραία βόλτα στην Πλάκα, στους πρόποδες της Ακροπόλεως εκεί όπου τα Σαββατοκύριακα ειδικά το Θησείο και οι καφετέριές του σφύζουν από ζωή, οι πλάκες του Πικιώνη δίπλα απ'το Ηρώδειο πατούνται από τακούνια γυναικών που συρρέουν σε συναυλίες και το σινε- Θησείο καθώς και το πολυαγαπημένο cine Paris αφήνουν τον θεατή να απολαύσει την ταινία του μαζί με την υπέροχη θέα της Ακρόπολης φωτισμένης και μια δυο γατούλες να τρέχουν γύρω από τα πόδια του.
1. Blue Jasmine, Woody Allen
.jpg)
Η ταινία που επέλεξα φέτος, με το ξεκίνημα των μελαγχολικών τάσεων, να δω μόνη μου ήταν φυσικά αυτή του πολυαγαπημένου μου σκηνοθέτη Γούντι Άλλεν. Δε θα μπορούσαν να κυλήσουν πιο όμορφα μοναχικά τα λεπτά μιας ταινίας που αγκάλιαζε ευαίσθητες ισορροπίες μεταξύ των σχέσεων των ανθρώπων σήμερα και τις συνέπειες της κρίσης που τους ωθούν σε βιαστικές αποφάσεις. Δε θα μπορούσε περισσότερο η πρωταγωνίστρια να μας δείξει το ταλέντο της για ακόμη μια φορά και να περάσει το νόημα που θα θελε ο σκηνοθέτης χωρίς να χάσει τη συμπάθεια των θεατών της ταινίας. Οι ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηθοποιών φανέρωναν για ακόμη μια φορά τη νευρικότητα του Γ.Α και τα σκαμπανεβάσματά του όσον αφορά την ψυχοσύνθεσή του που μεταφέρει αριστοτεχνικά βέβαια στους ήρωες του.
Η ταινία αυτή δε θα μπορούσε να έχει άλλο εξώφυλλο από την θαυματουργή Jennifer Aniston και το pole dancing της που ενίσχυσε την ιδέα μου να ξεκινήσω κι εγώ για hobby και μόνο σε μια σχολή χορού και για να καίω περιττές θερμίδες. Η μη υπερβολή στο σώμα της έκανε την ταινία στα μάτια μου ακόμα πιο up σε σχέση με το χαμηλού βελεινεκούς αποτέλεσμα το οποίο περίμενα. Γέλασα κιόλας. Αμέ.
3. La migliore offerta, Τζουζέπε Τορνατόρε.
Η ταινία που περίμενα καιρό. Τόσο καιρό που είχα χάσει τον τίτλο της και ρωτούσα να μου πουν : "μήπως ξέρεις πως λένε αυτή την ταινία που είναι κάποιος εκτιμητής έργων τέχνης και ερωτεύεται και μπλα μπλα;". Τελικά, κάπως έτσι τη βρήκα γιατί δε γινόταν να περάσει απαρατήρητη η ταινία ενός σκηνοθέτη που έχει κάνει στο παρελθόν μια ταινία όπως το σινεμά ο Παράδεισος. Με ελλιπείς γνώσεις πλέον από βιβλία κινηματογράφου και με μια μικρή και πρώτη ματιά στο άρθρο όσο ο χρόνος μου το επιτρέπει: Η έντονη αποστασιοποίηση του από το εξωτερικό περιβάλλον εκδηλώνεται εύγλωττα στα γάντια που φορά συνεχώς για να μην μολυνθεί από τις επιδράσεις της εξωτερικής πραγματικότητας καθώς και στο χαρτομάντηλο (!) με το οποίο κρατά τα τηλέφωνα…
Νομίζω ότι ήταν το μοναδικό που με πείραξε στην ταινία. Μοιραία και καθώς η αγαπημένη μου ταινία, είναι πλέον γνωστό ποια είναι, η Αμελί μου που έχω δει πάνω από 30 φορές και ίσως λέω και λίγες, παρουσιάζει μια παρόμοια περίπτωση αγγίζοντάς την με πολύ πιο ευαίσθητο τρόπο μέσα από τη ζωή ενός γέρου που πράγματι φοβάται να έρθει σε επαφή με άλλα αντικέιμενα και αντικείμενα που έχει αγγίξει ο έξω κόσμος, που πράγματι συλλαμβάνει την αξία της τέχνης μέσα από πίνακες του Ρενουάρ, που στ'αλήθεια βρίσκει παρηγοριά με τα βίντεο που του στέλνει η Αμελί για να πάρει τη ζωή, όχι σαν παραίτηση αλλά σα μια συνεχή προσπάθεια επιβίωσης. Αρνούμαι λοιπόν να συμπαθήσω τον ήρωα της ταινίας ο οποίος κατά τα άλλα παίζει πάρα πολύ καλά ως ηθοποιός αξιόλογος.
Τα βρεγμένα πλακόστρωτα καθώς και οι νυχτερινές επισκέψεις του ερωτευμένου στην Κλερ, την κατά τ' άλλα ψευδεπίφορη προσωπικότητα ντύνουν πολύ όμορφα το σενάριο που στερείται ωστόσο μουσικής επένδυσης.
Αγαπημένος χαρακτήρας, το νανάκι που μετράει και κρατάει στη μνήμη του τα πάντα.
Άστοχη επιλογή έργων τέχνης; Θα μπορούσε, δε δεδομένου ότι το "γνωστό" εκτός από πιασάρικο, μιας και ζούμε σε εποχή κρίσης, θα ήταν και πιο οικείο στο θεατή. Ο θεατής περίμενε, συγκεκριμένα, να δεθεί με κάποιο έργο τέχνης που θα αποτελούσε ίσως και σήμα κατατεθέν της ταινίας.
Τα ρολόγια στο εστιατόριο που θα δειπνήσει ο ήρωας μεταφέρουν εύστοχα την αγωνία και το πέρασμα των ηλικιών του γέροντα, κάτι σαν το πέρασμα των ηλικιών και το ερειπωμένο πιάνο στη Σονάτα του σεληνόφωτος του Ρίτσου.
Το τοπίο μου ήταν το σινε Θησείο αυτή τη φορά. Ασπρόμαυρη γάτα μου γαργαλούσε συστηματικά τα πόδια- αρκετά ενοχλητικό ενώ μια γριά όταν ρώτησα αν είναι όλος αυτός ο κόσμος στην ουρά για εισιτήριο μου απάντησε: "Εσύ τι λες να είναι για συσσίτιο;".
Συμπέρασμα: να τη δείτε γιατί είναι έντονη, έχει νοήματα και καλούς ηθοποιούς. Αν πάτε σε σινεμά του κέντρου, να προτιμήσετε καθημερινές. Να είστε έτοιμοι για σκηνοθετικά λάθη, τα οποία παραλείπω γιατί κατά τα άλλα η ταινία μου άρεσε.
.jpg)