Μη με κατηγορείς.
Προσπαθώ να γνωρίσω τον κόσμο από την αρχή όσα χρόνια ήμουν εγκλωβισμένη σε σένα. Δε ξέρεις πως είναι να ξυπνάς και να κοιμάσαι με το άγχος που έχεις μη τυχόν χάσεις τον άλλο. Δε ξέρεις πως είναι να πονάς όταν αυτός που έχεις επιλέξει να στέκεται δίπλα σου, σου γυρνάει την πλάτη.
Ίσως την πιο σωστή κουβέντα να την άκουσα στην πιο blockbuster ταινία- όσο υπάρχει η ελπίδα, προκαλείται η απόγνωση όταν ξέρεις ότι ποτέ δε θα τα καταφέρεις αλλά ελπίζεις.
Ένα κομμάτι μου λέει συνέχισε να ελπίζεις κι ένα άλλο είναι τόσο πληγωμένο που διαγράφει μέρα με τη μέρα εμπειρίες, σκέψεις, φωτογραφίες. Κι όταν ο φάκελος κόντευε να αδειάσει, φοβήθηκα μη χάσω όλα αυτά που γέμιζαν τις πιο όμορφες μέρες μας. Κανείς άλλος δε θα μπορούσε να περνάει τόσο όμορφα. Με κανέναν άλλο δε θα είχα περπατήσει τόσες ώρες στο κέντρο της Αθήνας.
Τώρα πια δεν υπάρχει κουκλόσπιτο των ονείρων μου. Τώρα πια δεν υπάρχουν γκριμάτσες παιδικές. Τώρα πια τίποτα δε γεμίζει τις ώρες πριν κοιμηθώ. Τώρα πια δε μοιράζομαι, συμβιβάζομαι.
-.-
Δε ξέρω ποιο καλοκαίρι να διαλέξω. Κι αν κάποια ήταν πιο άσχημα από αυτό, δε ξέρω αν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω.
Ξέρεις... υπάρχει ένα συναίσθημα και μια εικόνα.
Εγώ τα ενώνω γιατί τα βιώνω πολύ συχνά:
τρέχεις όσο προλαβαίνεις και πιέζεις τον χρόνο να τρέξει κι αυτός μιας και νομίζεις πως όσο κυλάει θα γλιτώσεις από καταστάσεις που και πάλι νομίζεις ότι σε κυνηγάνε. Τελικά ξέρεις τι δεν έχεις;
Δεν έχεις ξεκάθαρη ψυχή. Μέσα σου βράζει μια κόλαση για τα πάντα.
*το γατάκι είναι αφιερωμένο σε ένα άλλο γατάκι που πεινούσε κάποτε σ'ένα κήπο και ήταν ακόμα πιο μικρούλι. Το συγκεκριμένο το ταϊσαμε καλαμαράκια τηγανητά.
Βρέθηκε στην Οία, στη Σαντορίνη. Το κατεβάσαμε γιατί νομίζαμε ότι φοβόταν να κατέβει και τελικά ξανανέβηκε εκεί κλαίγοντας σα να περίμενε κάποιον. Ακόμα και αυτό ελπίζει και περιμένει. Τόσο μεγάλη είναι η δύναμη της ελπίδας. Σε κάνει να μένεις ακόμα κι αν πεινάς, σε κάνει να ανέχεσαι ακόμα κι αν πονάς. Ως πότε;
ως σήμερα, Amelie.
