Βρισκόμαστε στο καραβάκι για Μαρμάρι. Προορισμός η Κάρυστος. Το τοπίο μυρίζει θάλασσα, βουτιές και έναν πολλά υποσχόμενο αστερία. Το βράδυ υπήρχε η σχετική ανησυχία με γρήγορους χτύπους της καρδιάς. Προσπερνώ παππούδες στο σαλόνι και μωρά, αρκετά τα μητρικά μου ένστικτα μετά τα παιχνίδια με κουβαδάκια, μωρά και μπάρμπι στην παραλία. Και που να ξεραν τα καημένα ότι στο μπλογκ μου βράζω το κεφάλι του Κεν. Και που να ξερες εσύ ότι γίνεται ακριβώς το αντίστροφο στη ζωή μου. Στο mp3 μου παίζει Χατζηγιάννης, αν με διάβαζε μια ηχοληπτική ψυχή θα έχανε πάσα ιδέα. Προσπερνώ και αυτό. Το τραγούδι βρε παιδί μου. Δεν έχω προσπεράσει πολλά τον τελευταίο καιρό. Τα καταπίνω όλα σαν καραμέλες. Όταν ήμουν μικρή και μου έδιναν καραμέλες λαιμού και συγκεκριμένα lysopaine – δεν έχω τίποτα με την εταιρεία, δατς φορ σουρ, έκανα εμετό γιατί δεν άντεχα αυτή την πικρή γεύση. Φαίνεται όμως σαν η ψυχή μου να αντέχει πιο πολλά. Ακόμα δεν έχει ξεράσει τίποτα. Ακούει,καταπίνει, κατανοεί, συμπονά. Η αγάπη που δέχεται ξαφνικά την φοβίζει. Όπως και όλα όσα συμβαίνουν γύρω της είναι δύσκολο να τα κατανοήσει κανείς. Ξέρεις, καμιά φορά μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ζούμε όσα δε ζούμε μήνες ολόκληρους. Και αν μου δώσεις και μέρες θα σου πω ότι μπορώ να ανακαλύψω πάθη και λάθη ετών.
Το "τουτού" μας έχει ξεκινήσει, τα μαλλιά μου μπερδεύονται από έναν περίεργο άνεμο που λίγο έλειψε να παρασύρει και το λαπτοπ. Δεν ταιριάζω με το έντεχνο σημερινό στυλ (=σανδάλια φτιαγμένα σαν ναργιλές, μαλλιά της ναυαγού, καθόλου βάψιμο γιατί τελευταία μου είπαν ότι μου πάει και το ευχαριστιέμαι, γυαλιά 80’ς) . Έντεχνο στυλ; Καλά θα το αναλύσω άλλη φορά καλύτερα.
Τις τελευταίες μέρες εκτός από μεγάλες αλήθειες που αγνοούσα και καταστάσεις ή συναισθήματα που ποτέ δεν είχαν περάσει σε μένα αλλά υπήρχαν από άλλους για μένα, έμαθα και κάτι ακόμα . Στη ζωή υπάρχουν δύο δρόμοι, ο ένας είναι της μοναξιάς και ο άλλος είναι της συνεχούς επαφής με έναν ανθρωπο. Η δεύτερη. Τον δεύτερο δρόμο, όταν τον πάρεις, να είσαι σίγουρος πως θα δυσκολευτείς να τον αφήσεις, θα σε αφήσει πρώτα αυτός, αυτό είναι το άσχημο. Πριν να έχεις προλάβει να μαζέψεις τα κομμάτια σου, τα συναισθήματά σου, την αγάπη που μάζευες. Δυστυχώς. Είναι δύο δρόμοι που ποτέ δε συναντιούνται. Σα να είσαι σε ένα στοπ και να πρέπει να πας δεξιά ή αριστερά. Αν πας αριστερά χάνεις την δεξιά πλευρά κι αν πας δεξιά, χάνεις την αριστερή. Αν πας ευθεία τότε πέφτεις στο γκρεμό ή μένεις ανάμεσα σε δύο δρόμους. Αυτό είναι το χειρότερο. Μην το κάνεις.
Στα αυτιά μου, η μουσική fade away στην κιθάρα.
Σήμερα προσπαθώ να μηδενίσω τον χρόνο. Θα κάνω τα πάντα για να ξεχαστώ. Να αδειάσω και να ξαναγεμίσω. Η διαδικασία είναι γνωστή.
Θα απομακρύνω σκέψεις για άτομα που όταν χάσουν κάτι τότε καταλαβαίνουν τι έχασαν.
Το μυαλό μου είναι σε μια αγκαλιά, μια φροντίδα που θέλω να μεγαλώσει. Δεν υπάρχει ξύπνημα. Μόνο ύπνος με αγκαλιές και φιλιά. Να ξυπνάω με αγκαλιές, να κοιμάμαι με φιλιά. Το δικό μου είναι και δικό σου. Νιώθω τα πάντα. Ανατριχιάζω. Πριν κοιμηθώ σκέφτομαι ένα δάχτυλο να ξεκινάει από τον λαιμό και να φτάνει μέχρι τα πατουσάκια μου. Μόνο έτσι μπορώ να κοιμηθώ. Φοβάμαι. Μικρές στιγμές. Τίποτα άλλο ή μάλλον κι άλλο. Λίγο ακόμα κι άλλο τόσο λίγο. Κι αν κουραστείς ή στεγνώσεις από τα φιλιά, άσε με να ονειρεύομαι. Ο αριθμός 3 είναι μόνιμα στο μυαλό μου. Όχι το πονηρό "3". Το 3 το χρονικό. Από την μία μου αρέσει γιατί ίσως με κάνει ξεχωριστή κι από την άλλη με φοβίζει. Όμως τώρα δε φοβάμαι...
Έφτασα. Η θάλασσα είναι ήρεμη κι έτσι θέλουμε να παραμείνει για σήμερα. Καλό ταξίδι. Δεν είπαμε ότι δύο ψυχές είναι ενωμένες σε μία; Το ξέχασα όπως ό, τι βάζουμε καλά στην ψυχή μας το θεωρούμε και μόνιμο κάτοικο. Υπάρχει άλλο ένα ταξίδι λοιπόν. Και θέλουμε να πάει καλά.
